کودکان کارگر در شهر کابل از حکومت خواهان فراهم‌سازی زمینۀ درس و تعلیم اند

کابل (پژواک، ۲۲ حمل ۱۴۰۲): شماری از کودکان کارگر که برای بدست آورن لقمه نانی در روی جاده‌های شهرکابل مصروف انجام کارهای شاقه اند، از مسؤولین می‌خواهند که زمینۀ درس و تعلیم را برای آنان فراهم کنند.

بیش از چهار دهه جنگ در افغانستان باعث گردیده که بیشترین نفوس این کشور با فقر و مشکلات اقتصادی مواجه شود و در برخی خانواده‌ها حتی کودکان شان مجبور اند تا کار نموده و برای اعاشۀ خانوادۀ شان تلاش کنند.

امین کودک نُه ساله از میان ده‌ها کودکی است که برای بدست آوردن لقمه نانی، به جای رفتن به مکتب در جاده‌های شهر کابل کار کند.

وی طی صحبتی با آژانس خبری پژواک گفت که به دلیل مشکلات اقتصادی نتوانسته به مکتب برود و مجبور است که برای اعاشۀ خانوادۀ هفت نفری‌اش با پدر خود همکاری کند.

پدر وی در بازار مندوی شهر کابل کراچی دستی دارد و با انتقال اجناس خریداری شدۀ مردم، پول کمی را کمایی می‌کند.

امین که باشندۀ ده افغانان شهر کابل است هر صبح تا شام در یکی از پیاده‌روهای این منطقه بوت پالشی می‌کند.

او که بیک سیاه رنگ را در دست دارد و باید فاصله زیاد را طی کند تا به مقصدی که می‌خواهد، برسد افزود: «روزانه ۵۰ تا ۱۰۰ افغانی  از رنگ کردن بوت بدست می‌آورم و پول ناچیزی که بدست می‌آورم به جز خرید چند نان خشک دیگر چیز نمی‌شود که بخرم.»

او می‌گوید، بسیار علاقه‌مند است مکتب برود و مانند سایر کودکان درس خوانده و آیندۀ درخشان داشته باشد تا این‌گونه کار‌های طاقت‌فرسا را انجام ندهد؛ اما مشکلات روزگار مانع رسیدن به این آرزویش شده‌است.

امین که هنوز خواندن و نوشتن را بلد نیست گفت: «دوست دارم  روزی برسد که دیگر کار نکنم و به جای آن به مکتب بروم و درس بخوانم و آیندۀ خوبی داشته باشم.»

این تنها امین نیست که فقر و تنگدستی او را مجبور به انجام کارهای شاقه و مانع رفتن وی به مکتب شده‌است، بلکه محمدنور ۱۲ ساله کودک دیگری است که با جمع‌آوری و فروش قوطی‌های آهنی نوشابه‌ها از روی جاده‌های این شهر در اعاشۀ خانوادۀ خود سهم می‌گیرد.

محمدنور برای تهیۀ غذا از صبح تا شام در جاده‌های شهر کابل پلاستیک را در دست دارد و بوتل جمع‌آوری می‌کند تا با پول آن بتواند خرج فامیل خود را تهیه کند.

وی که در مارکیت مکروریان سوم شهر کابل مصروف جمع‌آوری قوطی‌های آهنی نوشابه استفاده شده از یک زباله دانی بود، می‌گوید: «در خانه ده نفر استیم، پدرم چند سال قبل به خاطری که بیمار بود فوت کرد و تنها نان‌آور خانوادۀ خود می‌باشم، دیگر خواهر و برادران من خورد است.»

محمدنور هر روز ده‌ها قوطی استفاده شدۀ نوشابه‌ها را جمع‌آوری و می‌فروشد و از پول بدست آمده مقداری بوره و نان خشک را خریداری می‌کند.

به گفتۀ وی، بعضی روزها که چانس با آنان یار باشد بوتل و قوطی زیاد را جمع‌آوری می‌کند و خوشحال به خانه بر می‌گردد، اما روزهایی هم است که هیچ چیز برای فروختن پیدا کرده نمی‌تواند.

وی گفت که در ماه مبارک رمضان بیشتر تلاش می‌کند تا بوتل و قوطی بیشتر را جمع کرده و پول زیادتر بدست بیاورد تا به مادر و خواهرش که روزه دار می‌باشند، یک چیزی برای خوردن ببرد تا روزه شان را افطار نمایند.

محمد که بغض بی پدری گلوی‌اش را گرفته، گفت: «اگر پدرم زنده می‌بود مجبور نبودم که کار کنم و به جای آن می‌توانستم که به مکتب بروم و درس خود را بخوانم تا این‌که لب سرک پشت یک بوتل و قوطی سرگردان باشم.»

وی از حکومت می‌خواهد برای او و سایر کودکان مانند او زمینۀ درس و تعلیم را مساعد بسازد.

فقر و بیچاره‌گی تنها پسران مجبور به انجام کار شاقه نکرده، بل دختران نیز مجبور اند کار کنند.

زهرا دختر نُه ساله که با لباس‌های کهنه و دستان ترک‌خورده، این‌سو و آن‌سو می‌دود تا برای مردم که از پیاده‌روها و سرک‌ها می‌گذرند، پلاستیک بفروشد.

پدر زهرا فلج است و قادر به انجام کار نیست، او مجبور است که برای اعاشۀ خانوادۀ هفت نفری خود، با برادر ۱۵ ساله اش در جاده‌های این شهر خریطۀ پلاستیکی بفروشد.

وی می‌گوید: « درم فلج است و کار کرده نمی‌تواند به این خاطر  من وبرادر کلانم کار می‌کنیم تا خرج خانه و پول دوای پدرم را پیدا کنیم.»

عاید روزانۀ زهرا و برادرش به بیش از ۱۵۰ افغانی می‌رسد.

وی از حکومت و دیگر نهادهای خیریه می‌خواهد، برای فامیل‌‌هایی که فقیر اند و مشکلات اقتصادی دارند، کمک نموده تا کودکان شان بتوانند درس خوانده و از آیندۀ نامعلوم نجات پیدا کنند.

محمدیونس صدیقی، آمر روابط عامۀ وزارت کار و امور اجتماعی در مورد این خواست کودکان، بدون ارایۀ جزئیات گفت، این وزارت برنامه دارد که  کودکان کارگر را جمع‌آوری وبرای شان زمینۀ درس و تعلیم را فراهم کند.

وی افزود، طی نزدیک به دوسال گذشته،  به تعداد ۱۳۳۹۲ تن از کودکان کارگر و گدا را از جاده‌های شهر کابل جمع‌آوری کرده که از این میان ۴۶۲۱  آن‌ها مستحق شناخته شده که برای شان کمک صورت می‌گیرد و  ۷۱ تن آنان به دلیل نداشتن والدین به پرورشگاه‌ها معرفی شده‌اند.

Views: 44