کابل (پژواک، ۸ اسد ۱۴۰۳): سمیره محمدی خانمی که سه سال قبل با سرمایۀ ۷ هزار افغانی دکان بولانی‌پزی را در شهر کابل ایجاد نموده و اکنون آن را به رستورانت ارتقا داده می‌گوید، به‌زودی یک رستورانت مشابه دیگری را نیز افتتاح خواهد کرد.
وی که علاقه‌مند توسعۀ کاروبار تجارت خود است می‌گوید در صورتی که حمایت شود، در بخش‌های دیگر نیز سرمایه‌گذاری خواهد کرد.
سمیره محمدی، باشندۀ شهر کابل در قلعۀ نجارهای شهر کابل رستورانتی به‌نام «بانوان افغان» را ایجاد کرده و مدیریت می‌کند. در این رستورانت در کنار هوسانه‌های مختلف از قبیل بولانی، آشک، منتو، سمبوسه و جرمن رول، کباب، شورمه کباب آیسکریم و شیریخ نیز تهیه و برای مشتریان عرضه می‌گردد.
سمیره محمدی، مؤسس این رستورانت در صحبتی با آژانس خبری پژواک گفت که قبل از ایجاد دکان و رستورانت یک کارگاه خیاطی داشت که برای صد‌ها زن زمینۀ کار را مساعد نموده بود، ولی به دلیل نداشتن مشتری و کاهش فروشات آن کارگاه با سقوط مواجه شد.
وی افزود: «هشت سال قبل از امروز یک کارگاه خیاطی داشتم که ٦۰۰ خانم با مه کار می‌کردند، اما بدبختانه در اواخر نظام جمهوریت با رکود اقتصادی که به افغانستان آمد و بنابر مشکلاتی که پیش آمد از جمله نداشتن فروشات لباس نتوانستیم که ادامه بدهیم و کارگاه هم سقوط کرد.»
موصوف پس از سقوط کارگاه خیاطی اش، هفت ماه بیکار بود و پس از آن به ایران رفت اما در انجا نیز با مشکلات اقتصادی و نبود کار درست مواجه گردید و دوباره به کشور برگشت و با همکاری و حمایت مالی خانواده به ویژه والدینش اقدام به ایجاد رستورانت کرد.
او گفت: «خوشبختانه وقتی که امارت اسلامی آمد، مه توانستم که از هفت هزار افغانی شروع به کار کنم، بسیار یک دکان کوچک داشتم و فقط سه نوع غذا را پخته می‌کردم مثل بولانی آشک و سمبوسه؛ اما خوشبختانه فعلا تقریبا ۲۵ لک افغانی را سرمایه‌گذاری کردیم دکان خوده به رستورانت ارتقا دادم و خوش هستم که از سه کارمند توانستم تا ۲۲ کارمند را در کار جذب کنم.»
به گفتۀ موصوف، در رستورانت هشت مرد و چهارده خانم به کار مصروف می‌باشند.
او می‌گوید که از عواید بدست آمده در این رستورانت نه تنها مصارف خانوادۀ چهارنفری خود را مرفوع می‌سازد، بل برای ۲۰ کارمندش نیز معاش می‌دهد.
وی در حالی که می‌گفت هوسانه‌ها توسط خانم‌ها اما کباب، چپلی کباب، آیسکریم و شیریخ توسط مردان تهیه می‌گردد افزود که برای هر کارمند نظر به اندازۀ کار شان روزانه از ۵۰ الی ۳۰۰ افغانی معاش می‌دهد.
خانم سمیره گفت که در این رستورانت بخش مهمانان زن و مرد از هم جدا می‌باشد و همه روزه مشتریان زیادی دارند.
وی که با همکارانش همهروزه از ساعت هفت صبح تا ۱۱شب در این رستورانت کار می‌کند می‌گوید که هرچند کار کمرشکن و مشکل است، اما خوشحال است که می‌تواند کار کند و کارمندانش را حمایت نماید.
منبع افزود که از طفولیت علاقه داشته که یک رستورانت داشته باشد و حس بسیار خوشی دارد که توانسته به آرزوی دیرینۀ خود برسد و فعلا آرزویش این است که بتواند در هر گوشه از شهر کابل نماینده‌گی داشته باشد و زنان زیادی را در کار جذب نماید.
سمیره می‌گوید که به‌زودی یک رستورانت مشابه دیگری را در منطقۀ کارته چهار شهر کابل افتتاح خواهد کرد.
وی در نظر دارد که با تهیه کراچی‌های دستی غذاهای تهیه شده در این رستورانت را در روی بازار نیز به فروش برسانند و با تحقق این هدف ۳۰ خانم دیگر را به کار جذب خواهد کرد.
وی افزود: «برای آینده پلان‌های خیلی زیادی دارم و دعا می‌کنم که خداوند من را به تمام آرزوهایم برساند، اولین پلان مه این است که به ۳۰ کراچی که بتوانیم غذا را به بیرون انتقال بدهیم و بفروشیم نیاز دارم و می‌توانم که ۳۰ خانم دیگر را به خصوص خانم‌های که در جاده‌ها کار می‌کنند را با یک یونیفورم خاص و زیبا در کار جذب نمایم، تا خانم‌های زیادی که بیکار هستند در یک شغل مصروف شوند.»
خانم سمیره از سایرخانم‌هایی که بیکار اند می‌خواهد که از کم شروع کرده و یک کار را آغاز کنند، آهسته آهسته تجارت شان رونق یافته و به تجارت پیشۀ خوب مبدل خواهند شد.
وی در حالی که از امارت اسلامی مبنی بر حمایتش از زنان تجارت پیشه و متشبث قدردانی می‌کرد افزود که در کنار ایجاد بازارهای ویژه زنان در قسمت کاهش کرایه برای آنان نیز توجه داشته باشد.
سمیره که ۳۵ سال دارد، ده سال قبل ازدواج کرده و ثمرۀ ازدواجش دو پسر و یک دختر می‌باشد می‌گوید که تا صنف دوازدهم درس خوانده ولی به دلیل مشکلات اقتصادی به تحصیلات عالی ادامه داده نتوانسته‌است.
کارمندانی که در این رستورانت به کار جذب شده‌اند خوشحال اند.
سحرعزیزی، یک‌تن از کارمندان رستورانت «بانوان افغان» می‌گوید: «وقتی مکتب را خلاص کردم در خانه بیکار بودم و تصمیم گرفتم یک جای کار کنم، شکر در اینجا کار یافتم و ماهانه پنج هزار افغانی معاشم است.»
وی از اینکه با گرفتن معاش در این رستورانت در اقتصاد خانوادۀ خود کمک شده، خوشحال است.
موصوف در حالی که از امارت اسلامی می‌خواهد دروازه‌های نهادهای تعلیمی و تحصیلی را به‌روی دختران باز کند افزود: «تمام دختران که از مکتب و پوهنتون باز مانده اند، می‌خواهم که کوشش کنند بر خود شان یک مصروفیت ایجاد کنند.»
همچنان، حسنا کوهستانی یک‌تن دیگر از کارمندان این رستورانت گفت: «سه سال می‌شود که در این رستورانت کار می‌کنم، صنف هفت بودم که مکتب‌های ما بسته شد بعد از آن یک چند وقت کورس خیاطی می‌رفتم، باز در اینجا آمدم که کار کنم.»
منبع می‌گوید که از هشت صبح تا ساعت دو بعد از ظهر در اینجا کار می‌کند و ماهانه سه هزار افغانی معاش می‌گیرد.
Views: 9
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک