برخی کودکان در جوزجان به دلیل وضعیت بد اقتصادی از آموزش محروم اند

شبرغان (پژواک، ۲۱ میزان ۱۴۰۳): برخی کودکان در شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان که به دلیل وضعیت بد اقتصادی مصروف کارهای شاقه اند، از آیندۀ نامعلوم خود نگران بوده و از امارت اسلامی می‌خواهند که زمینۀ یک کار مناسب و آموزش را برای شان مساعد سازد.

بیش از چهار دهه جنگ در کشور، اثرات ناگواری را بالای زنده‌گی افغان‌ها برجا گذاشته‌است.  فقر اقتصادی، بجا ماندن میلیون‌ها بیوه و یتیم، مهاجرت‌ها وغیر از عمده‌ترین اثرات بد چهار دهه جنگ به شمار می‌رود.

فقر اقتصادی و از دست دادن مردان خانواده‌ باعث گردیده که کودکان کارهای شاقه انجام داده و خانواده‌های خود را اعاشه نمایند.

کودکانی که در کوره‌های خشت‌پزی کار می‌کنند: مجبوریم که این کار طاقت فرسا را انجام دهیم

طاهر، پسر شانزده ساله که برای اعاشۀ خانوادۀ خود کمر همت بسته و در یکی از کوره‌های خشت‌پزی کار می‌کند.

وی در صحبتی با آژانس خبری پژواک گفت که باشندۀ اصلی ولایت سرپل می‌باشد، اما از مدت پنج سال به این‌طرف در یکی از کوره‌های خشت‌پزی در شهر شبرغان ولایت جوزجان مصروف کار می‌باشد.

پدر طاهر که در یک حادثه جان باخته و اکنون خودش نان‌آور خانوادۀ ده نفری خود است می‌گوید: «در اینجا کار می‌کنم که خانوادۀ من گشنه نماند، زیاد خوش داشتم که مکتب بخوانم، در آینده کار خوب داشته باشم.»

به گفتۀ وی، از صبح وقت تا شام در این کوره کار می‌کند و از یک هزار خشت که ممکن در یک الی دو روز تکمیل شود، ۴۵۰ افغانی مزد بدست می‌آورد.

این پسر که از آیندۀ نامعلوم خود نگران می‌باشد، از امارت اسلامی می‌خواهد که برای او و سایر کودکان مصروف به کارهای شاقه زمینۀ کار آسانتر و تعلیم را فراهم سازد.

اما این تنها طاهر نیست که به دلیل مشکلات اقتصادی مصروف انجام کار شاقه می‌باشد، بلکه حسین ۱۵ ساله پسر دیگری است که به دلیل فقر اقتصادی در یک کورۀ خشت‌پزی در شهر شبرغان مصروف کار است.

حسین مسؤولیت اعاشه دوازده نفر را در خانوادۀ خود برعهده دارد؛ زیرا به گفتۀ وی، پدرش بیمار است و توان انجام کار را ندارد.

او که به سرعت کار می‌کرد و حین کار کردن صحبت نیز می‌نمود گفت که روزانه دوازده ساعت در این کورۀ خشت‌پزی کار می‌کند و از یک هزار خشت مبلغ ۴۵۰ افغانی مزد بدست می‌آورد.

حسین نیز علاقۀ زیادی به درس و تعلیم دارد و از آیندۀ نامعلوم خود شدیدا نگران است؛ زیرا او نمی‌تواند که به مکتب برود و درس بخواند.

وی که همیشه آرزو داشت در آینده معلم باشد می‌گوید: «از مجبوری این‌جا خشت می‌زنیم، به ما باید کمک شود که درس بخوانیم، بسیار جگرخون استم که مکتب رفته نمی‌توانم که درس بخوانم و آیندۀ خوب داشته باشم.»

اما علی ۱۵ ساله‌، پسری که چهار سال قبل پدرش را از دست داده و اکنون مسؤولیت اعاشۀ خانوادۀ ۸ نفری خود به دوش دارد، نیز در یک کورۀ خشت‌پزی مصروف کار می‌باشد، به گفتۀ او، این کار کمرشکن است، ولی مجبور به انجام آن می‌باشد.

وی می‌گوید: «پیش از اینکه پدرم فوت کند، صنف چهارم مکتب بودم و اول نمرۀ صنف خود بودم، اما وقتی‌ که پدرم فوت کرد، اول بوت‌پالشی می‌کردم، باز که نشد در کوره خشت کار شروع کدم؛ چرا که در بوت پالشی روزانه ۵۰ روپیه کار می‌کدم.»

علی که در دو روز یک هزار خشت می‌زند  می‌گوید: «کار بسیار سخت است، بسیار کمر درد می‌باشم؛ ولی چه کنم مجبوریم که کار کنم، اگر خودم درس خوانده نتانستم، باید بیادرهایم درس بخوانن.»

پدر یکی از این کودکان: اگر بیمار نمی‌بودم، هر گز پسرم را به انجام این کار نمی‌گذاشتم

عبدالله، پدر حسین یکی از پسرانی که در کورۀ خشت‌پزی کار می‌کند به پژواک می‌گوید که اگر بیمار نمی‌بود هیچ‌گاه پسرش را به انجام این کار شاقه نمی‌گذاشت و به مکتب روان می‌کرد.

موصوف که نیز نگران آیندۀ پسرش می‌باشد گفت: «از امارت اسلامی می‌خواهیم که در زمینۀ درس و تعلیم کودکان ما توجه کند تا آیندۀ شان تاریک نماند.»

یکی از آگاهان: باید به خواسته‌های کودکان رسیده‌گی شود

مولوی ثمرالدین، یک تن از عالمای دین در جوزجان می‌گوید، کودکان کارگر نیازمند توجۀ ویژه از سوی جامعه و نهادهای مختلف است، باید این کودکان حمایت شوند.

این عالم دین افزود: «در اسلام بر این نکته تأکید شده‌است که کودکان باید در محیط امن و سالم رشد کنند و از کارهای سخت و خطرناک دور باشند.»

وی در ادامه می‌گوید، کار کردن در سنین پایین می‌تواند به سلامت جسمی و روانی کودکان آسیب بزند و حق تحصیل و آموزش را از آن‌ها سلب کند.

  مسؤولین محلی جوزجان: تلاش‌ها برای رسیده‌گی به مشکلات کودکان کارگر ادامه دارد 

قاری نورالله مسافر، رئیس کار و امور اجتماعی جوزجان به پژواک گفت که در حال حاضر بیش از ۱۴هزار کودک در این ولایت مصروف انجام کارهای شاقه هستند.

وی در مورد خواسته‌ها و نگرانی‌های این کودکان مبنی بر آیندۀ شان می‌گوید: «تلاش داریم که برای آن‌ها یک کار مناسبی برابر کنیم یا از نگاه تعلیم و تربیه یا دیگر بخش باشد تا آن‌ها از معضله فارغ و خلاص شوند.»