مادر چهار فرزند معلول در ارزگان از سختی‌های زندگی و مشکلات اقتصادی رنج می‌برد

ترینکوت (پژواک، ۱۴ حوت ۱۴۰۳): یک مادر بی‌بضاعت به نام گل‌پری در ارزگان که سرپرستی چهار فرزند معلول خود را به عهده دارد، از سختی‌های زندگی و مشکلات اقتصادی آن‌قدر ناتوان شده که می‌گوید، دیگر توان نگهداری و مراقبت فرزندانش را ندارد و آرزوی مرگ می‌کند.

گل‌پری ۷۰ ساله که باشندۀ منطقۀ انارجوی ترینکوت، مرکز ارزگان است؛ شوهرش را سال‌ها قبل از دست داده و اکنون سرپرستی چهار فرزند معلول خود را بر عهده دارد.

گل‌پری در صحبت با خبرنگار آژانس خبری پژواک گفت: «هر چهار اولادم که یک دختر و سه پسر است، معلول است؛ یک پسرم نابینا و دو پسر و یک دخترم فلج هستند، سنین شان بین ۲۵ تا ۳۴ سال است، هیچکس را ندارم که از اولادهایم مراقبت کند.»

وی افزود، از یک سو مراقبت از فرزندان معلول‌اش و از سوی دیگر پیدا کردن نفقه برای آنان، مسؤولیت‌های سنگین است که وی را از زنده‌گی کردن خسته کرده‌است.

گل‌پری در حالی که چهار فرزند معلول‌اش در پهلویش نشسته بودند، با صدای پر بغض گفت: «چی کنم، کاش می‌موردم، اما نمی‌میرم، گوشت‌های تر بدنم آتش هم نمی‌گیرد.»

این مادر هر صبح به این هدف که شاید کسی همرایش کمک کند، از خانه بیرون می‌شود اما اکثر اوقات دست خالی به خانه بر می‌گردد.

وی می‌گوید: «تمام سختی‌های زنده‌گی را به تنهایی به دوش کشیدیم، کسی را ندارم که همرایم کمک کند، نگهداری و مراقبت اولادها برایم روز به روز سخت‌تر می‌شود، سر سفید هستم، توان پایین و بالا کردن آنان را ندارم، در این کار از همسایه‌ها کمک می‌خواهم.»

به گفتۀ گل‌پری، زمانیکه برای کمک کسی پیدا نشود، اولادهایش مجبور می‌شوند که برای پوره کردن نیاز خود، به صورت سینه‌خیز از اتاق بیرون بروند و برگردند، به همین دلیل گوشت‌ بدن شان با زمین سایده شده‌است.

او همچنان گفت که در حال حاضر تنها سه فرزندش در ریاست امور شهداء و معلولین ثبت شده‌اند و مقدار معینی پول دریافت می‌کنند، اما به گفتۀ او، این پول حتی برای مصارف ضروری خانه نیز کافی نیست و او نیاز به دریافت کمک‌های بیشتری دارد.

در همین حال، محمدابراهیم، پسر بزرگ گل‌پری که نابینا است، می‌گوید که زندگی‌شان با سختی‌های زیادی سپری می‌شود، آن‌ها به کمک دیگران نیاز دارند و گاهی که هیچ کمکی نباشد، فقط به امید خدا می‌نشینند.

وی افزود: «بزرگترین آرزویم دیدن اعضای خانواده‌ام و زنده‌گی کردن مثل سایر افراد عادی است؛ اگر معلول نمی‌بودم، پس از وفات پدرم، تمام مسؤولیت‌ خانه را بر عهده می‌گرفتم و برای خانواده‌ام زنده‌گی خوبی فراهم می‌کردم، اما حالا خودم محتاج کمک دیگران هستم، اگر با من کمک نشود، حتی نمی‌توانم نیازهای اولیه‌ی روزانه‌ام را پوره کنم.»

راز محمد یک تن از همسایه‌گان این خانواده وضعیت آنها را بسیار دردناک توصیف می‌کند.

وی می‌گوید، در این خانه پنج تن زندگی می‌کنند که چهار تن شان معلول و وابسته به کمک دیگران هستند.

به گفتۀ او: «اهالی قریه در کنار مواد غذایی سایر مواد را نیز به آنها کمک می‌کنند، اما وضعیت این خانواده نگران‌کننده است و نیاز به کمک دارند.»

اما مسؤولین می‌گویند که همه معلولین ارزگان به موقع حقوق خود را دریافت می‌کنند.

عبدالقاهر انس، آمر بخش شهداء و معلولین ریاست کار و امور اجتماعی ارزگان به پژواک گفت که سه تن از اعضای این خانوادۀ معلول در ترینکوت، مرکز این ولایت در این ریاست ثبت شده اند.

وی گفت، در حال حاضر به‌شمول اعضای این خانواده حدود ۳۰۰ معلول در این ریاست ثبت‌ اند و امتیازات که از سوی وزارت فرستاده می‌شود، به آنها توزیع می‌گردد.

به گفتۀ وی: « به‌شمول ۳۰۰ معلول کاملاً فلج، حدود چهار هزار معلول در این ریاست ثبت هستند.»

آمر بخش شهداء و معلولین ریاست کار و امور اجتماعی ارزگان می‌گوید، آنان تلاش می‌ورزند تا برخی نهادهای کمک‌رسان را برای کمک به وارثین شهداء و معلولین جذب کنند.

او افزود، چندی قبل در کنار افراد فلج دیگر به سه تن معلول این خانواده نیز ویلچر داده شده‌است.

مسؤولین همچنان بر کمک‌های دوامدار با معلولین تأکید می‌کنند.