نویسنده: پوهاند نصرالله «ستانکزی»

در واپسین روز رسانه‌های معتبر ملی و بین‌المللی از استخدام نیرو‌های ویژه و کماندوی قوای مسلح برای جنگ روسیه در برابر اوکراین حاکی است.

به گفتۀ برخی از نظامیان ارشد، استخدام این نیرو‌ها که از آموزش‌های عالی و تجربه کافی رزمی برخوردار اند، از طریق دو مرکز در مشهد و تهران صورت می‌گیرد؛ استخدام این نیرو‌ها که به وضوح به استیذان مقامات جمهوری اسلامی در قلمرو آن کشور صورت می‌گیرد، از دو دلیل ذیل خالی نیست، نخست این که تطمیع تؤام با تهدید که با استفاده از مجبوریت‌ها و نیازمندی‌های این نیرو‌های سابق اردوی افغانستان صورت می‌گیرد و ثانیاً این که بی‌سرنوشتی و عدم احساس مصئونیت در داخل کشور شان، صورت می گیرد.

استخدام این نظامیان که طبیعتاً در تبانی بین ایران و روسیه تحقق می‌باید، یک امر جدید نیست؛ چه قبل بر این سربازگیری مهاجران افغان با استفاده از احساسات مذهبی آن‌ها و تحت عنوان دفاع از اهل بیت بعد از سال ۲۰۱۱ میلادی در جنگ سوریه در چوکات لشکر فاطمیون بر می‌گردد که در این جنگ نیز روسیه و ایران به عنوان متحدین استراتیژیک نظامی و سیاسی عمل و در کنار هم می‎جنگند. در جنگ‌های سوریه که از آن بیشتر از ده سال می‌گذرد، هزاران جوان افغان در تشکیلات لشکر فاطمیون رزمیده اند که بدون تردید به صدها تن آن‌ها کشته، مجروح و لادرک گردیده اند.

جمهوری اسلامی ایران تجربۀ بیشتر از چار دهه از استخدام مهاجران افغان برای پیشبرد اهداف ملیتاریستی خود دارد و این اقدامات جنگ طلبانه آن‎ها به دهۀ هشتاد قرن بیستم میلادی بر می‌گردد؛ زیرا در جنگ هشت سالۀ ایران و عراق که در عصر امام خمینی به‌وقوع پیوست، هزاران جوان افغان مجبور به جنگ به نفع جمهوری اسلامی خلاف همه موازین بین‎المللی به‎خصوص اسناد بین‎المللی حقوقی مربوط به مهاجرت می‎گردیدند و قرار ارقامی متفاوتی که به دسترس است، در جنگ ایران و عراق بین ۲۵۰۰ تا ۴۰۰۰ نفر از این مهاجران به قتل رسید و هزاران تن دیگر آن‎ها معلول، معیوب و مفقودالاثر گردیدند.

سربازگیری و اجیرسازی مهاجران علاوه بر آن که از نظر انسانی و اخلاقی یک اقدام شنیع است، از نظر حقوق بین‎المللی مهاجرت نقض صریح کنوانسیون‎های بین‎المللی پناهنده‎گی می‎باشد؛ چنان‎که به اساس مادۀ ۹ کنوانسیون ۱۹۵۱ میلادی در مورد مهاجران که جمهوری اسلامی ایران عضو آن می‎باشد، این اقدامات به صراحت مبین آن کنوانسیون پنداشته می‎شود. این ماده‎ی کنوانسیون چنین صراحت دارد: «هیچ یک از مقررات کنوانسیون حاضر مانع از آن نخواهد بود که یک دولت متعهد در موقع جنگ یا سایر مواقع استثنایی و دشوار در مورد یک شخص معین موقتاً و تا حصول یقین به اینکه شخص مزبور پناهنده است، اقداماتی معمول دارد که به نظر آن دولت مبادرت به آن‎ها برای حفظ امنیت ملی ضروری است.»

بناً اقدامات استخدام و اعزام نیرو‎های قوای مسلح قبلی افغان که اکنون به عنوان مهاجر در قلمرو ایران به سر می‎برند، مبین سیاست پس‎ پا زدن به اصول و ارزش‎های مندرج حقوق بین‎المللی و حقوق بین‎المللی بشردوستانه شناخته می‎شود.

Visits: 500