زن بیک دوز در جوزجان: کاش صلح بیاید که در فضای آرام راحت تر کار کنم

شبرغان(پژواک، ۱۷ جوزا۱۴۰۰): زهره ۴۰ ساله زنی که از طریق بیک دوزی، خانوادۀ هشت نفری اش را تامین معیشت میکند، از طرف های درگیر می خواهد که صلح کنند تا آنها بتوانند در فضای صلح، راحت تر کار نمایند.

زهره باشندۀ شهر شبرغان می باشد و از دوسال به این طرف، مصروف بیک دوزی است. او می گوید که تا صنف چهار مکتب درس خوانده؛ اما نسبت جنگ و ناامنی، از ادامۀ درس و تعلیم محروم شده است؛ زیرا در آن زمان راهی ایران شدند و درآنجا نتوانست که به درس هایش ادامه دهد.

یگانه آرزوی این خانم که نسبت جنگ و ناامنی ها در کشور، از درس و تعلیم بی نصیب مانده، تامین صلح و ثبات درکشور می باشد؛ تا فرزندانش به درس و تعلیم خود ادامه داده و آیندۀ درخشان داشته باشند.

این زن که مادر سه دختر و چهار پسراست، در مصاحبه با آژانس خبری پژواک گفت که شوهرش در یک سرای تجارتی نگهبان است و ماهانه پنج­هزار افغانی معاش می گیرد، که کفایت خانواده هشت نفرۀ شان را نمی کرد؛ اما پس از کار بیک دوزی اش، مشکلات اقتصادی شان کمتر شده است.

زهره دوسال قبل، شامل برنامه آموزش بیک دوزی در دفتر اکتید شد و پس از آن، به صورت مستقل کار دوخت بیک را آغاز کرد و فعلاً روزانه چندین بیک می دوزد.

وی درحالیکه مصروف برش کاری بیک بود، گفت: "دریک ماه چهارصد بیک می دوزم و ازهر بیک، حدود۶۰ افغانی عاید به دست می آورم، که حاصل عاید یک ماهه ام، بیست تا سی هزارافغانی می­شود."

او افزود که با سه دکان بیک فروشی قرارداد دارد و پس از اخذ فرمایشات آنان، بیک­های مکتب برای دختران و پسران را با اندازه ها و دیزاین مختلف می دوزد.

وی که در یکی از اتاق های خانه اش چند دستگاه ماشین خیاطی را گذاشته، شش دختر جوان را نیز در بخش بیک دوزی آموزش میدهد.

زهره آرزو دارد که در دورترین نقاط جوزجان برود، برای زنان و دخترانی که مانند خودش از نعمت سواد محروم اند و از مشکلات اقتصادی رنج می برند، طرز دوختن بیک را بیاموزاند تا به پای خود بایستند و زندگی مرفه داشته باشند.

این زن با عالمی از امیدواری گفت:" کاش جنگ درکشور ما خاتمه یابد؛ تا همه درکنارهم آرام و بی جنجال زندگی کنیم، راحت تر کار کنیم و این دستگاه کوچکم به یک دستگاه بزرگ مبدل گردد و یک سرمایه گذار خوب شوم."

موصوف، جنگ را عامل بدبختی های تمام مردم افغانستان وعامل بیسوادی خودش و شوهرش دانسته گفت: "اگرجنگ نمی بود، تحصیلات عالی می داشتم، کارم بیشتر و بهتر از حالت موجود رشد میکرد و من میتوانستم زندگی ایده آلی داشته باشم."

این خانم درحالیکه می گفت یکی از نگرانی های خانم ها این است که با آمدن صلح و ثبات در کشور، فرصت های کار و تعلیم زنان ازبین نرود، افزود: "یکی از خواسته های ما ازدولت و طالبان، همی است که بعد از صلح به کار، تعلیم و تحصیل دختران و زنان، کاری نداشته باشند."

زهره به تلاش ها وگفتگوهای دولت با طالبان برای ختم جنگ وصلح درکشور، اشاره نمود و گفت که کاش این شب تاریک جنگ پایان یابد وبه صدای زن ومرد افغان که از چهل سال به این سو تشنه صلح اند، لبیک گفته شود.

وی افزود: "ایکاش خورشید صلح درکشورما بتابد وگلیم همه درد ها  ورنج ها چیده شود."

وی گفت که درتمام عمرش همیشه از درد واندوه شنیده، هیچگاهی امیدی برای ختم جنگ موجود نبود؛ اما حالا خداوند متعال را شکرگذاراست که فرصت برای ختم جنگ وآمدن صلح درکشور میسرشده و امیدواراست که حکومت و طالبان صدای کودکان یتیم، جوانان ونوجوانان بی پدر، زنان بیوه، مادران داغدیده و پدران رنج کشیده را شنیده به جنگ وخشونت نقطه پایان بگذارند.

سید قمر شوهر زهره، در صحبتی با پژواک، از کار خانمش ستایش کرد و گفت: "به زهره جان افتخار می کنم، در پهلوی کارهای خانه بیک دوزی می­کند، پیش از کار زهره جان، وضعیت اقتصادی ما چندان خوب نبود؛ اما حالی شکر در وضعیت خوبی استیم."

سید قمر، کار زنان در بیرون از منزل را در جهت رشد اقتصادی خانواده های شان موثر دانسته از هیئت مذاکره کننده صلح خواست تا پس از تامین صلح و ثبات در کشور، مانع کار زنان نشوند.

وی افزود: "در گذشته­ها فقط این فکر مرا می آزرد که سرنوشت هفت اولاد ما با در آمد پنج هزار افغانی مه چطور خواهد شد؛ اما حالی که خانمم این کار را شروع کرد، نسبت به آیندۀ فرزندانم امیدواری زیادی داریم؛ به شرطی که صلح و ثبات درکشور تامین گردد."

به گفته او، تمام فرزندانش به مکتب میروند و تلاش دارند تا آینده بهتر داشته باشند؛ اما اگر صلح و ثبات در کشور تامین گردد، فرزندانش آیندۀ درخشان خواهند داشت.

اما این تنها زهره نیست که با کارش در اقتصاد خانواده اش کمک شده و آروز دارد با تامین صلح و ثبات درکشور، کارش رونق یابد و برای فرزندانش زندگی مرفه را ایجاد کند.

زرمینه رحیمی خانم دیگری که از کورس نُه ماهه بیک دوزی  فارغ شده است گفت: "خوشحالم که امروز میتوانم برای خود و دیگران، از تکه و چرم، بیک بدوزم و ازاین طریق پول به دست بیارم."

موصوف درحال حاضر در کنار فروش بیک های دست دوخته اش، در دکانی که شوهرش در آن مصروف فروش بیک می باشد، مواد خام بیک را از دکانداران می گیرد و نظر به فرمایش آنان بیک میدوزد و در مقابل اجوره می گیرد.

زرمینه درحالیکه سخت آرزوی تامین صلح و ثبات را دارد تا کارش رونق بگیرد و با ایجاد یک فابریکه بزرگ بیک دوزی مانع واردات بیک های خارجی در کشور شود؛ اما در این زمینه نگرانی نیز دارد.

وی در ادامه سخنانش در مورد نگرانی اش گفت:" میترسم که با آمدن صلح، یکبار دیگر طالبان مانع کار خانم ها شوند، خواست ما این است که با در نظرداشت اصول شریعت اسلامی، مانع کار ما نشوند."

به گفتۀ این خانم، به دلیل جنگ و ناامنی در کشور، مثل او صدها هزار زن بیوه وجود دارند که با انجام کار در بیرون از منزل، پول حلال به دست آورده و برای فرزندان خود لقمه نانی فراهم می کنند.

موصوف افزود: "اگر خدای ناخواسته مانع کار ما شوند، شب و روز خود را چطور تیر کنیم."

درعین حال، انجنیر امان الله  امین مسئول دفتراکتید در ولایت جوزجان، به پژواک گفت که طی دو سال گذشته در کورس های نُه ماهه، برای بیش از ۷۰ زن و دختر که از نعمت سواد محروم بوده و از وضعیت بد اقتصادی رنج می بردند. بیک دوزی آموزش داده شده است.

موصوف با بیان اینکه در حال حاضر، ۱۸ تن تحت آموزش قرار دارند، گفت که در صورت رفع موانع امنیتی، این برنامه را در ولسوالی های ولایت نیز گسترش خواهند داد.