کابل (پژواک، ۲۴ دلو ۹۸): نظرسنجی پژواک نشان می دهد که ۷۰ فیصد معتادین افغان، از اثر به وجود آمدن مشکلات جنگ ها معتاد شده اند و حدوداً تمام شان، صلح را راه حل مشکلات می دانند.
به اساس گزارش ها، افغانستان که بزرگترین تولید کننده مواد مخدر جهان است، در مورد معتادين، سروی جدید صورت نگرفته؛ اما سروی سال ۲۰۱۵ میلادی نشان میدهد که سه عشاریه شش میلیون تن که ۱۱ فیصد نفوس را میسازد، به موادهای گوناگون نشه آور معتاداند.
آژانس خبری پژواک، از ۱۸ الی ۳۰ ماه جدی در کابل، فراه، هرات، کندهار، ننگرهار، و بلخ با ۱۳۰ معتاد به مواد مخدر، پیرامون صلح افغانستان مصاحبۀ رو در رو داشته است؛ تا در مورد صلح، نظر این بخش افراد جامعه را نیز داشته باشد.
این افراد که همۀ شان مرداند، به صورت تصادفی با ایشان مصاحبه شده است، که از این میان ۵۸ درصد شان بیسواداند، ۲۱ فیصد به سویه پایین الی صنف دوازدهم، ۱۸ درصد به سویه صنف دوازده و دو دو در صد شان، الی صنف چهارده یا لیسانس تحصیل دارند.
اشتراک کننده گان این سروی که از ۱۸ الی ۶۰ سال سن دارند، باشنده اصلی ۲۴ ولایت میباشند، که هم اکنون در شش ولایت زنده گى میکنند؛ بیشتر آنها خانواده دارند و در پارک ها و نقاط دیگر شهر زنده گى میکنند.
از جمع این افراد، ۱۶ تن از ننگرهار، از بلخ و کندهار ۱۵،۱۵، از فراه ۱۴، از کابل ۱۱، از هرات ۹ و باقی مانده، باشنده اصلی ۱۸ ولایت اند، که از این میان با ۳۰ تن در کابل و در پنج ولایت دیگر با ۲۰، ۲۰ تن مصاحبه صورت گرفته است.
پژواک، از آن ها پرسیده است که آیا میخواهند آتش بس برقرار گشته و صلح شود؟ صلح به همه افغان ها و بیشتر به معتادین چقدر مهم است؟ کدام مشکلات آنها را وادار به موادمخدر ساخته و از حکومت چه میخواهند؟
صلح میخواهیم!
ما نظر به حالت افراد معتاد به مواد مخدر که با لباس های پاره، کثیف و کهنه در شهر کابل و شهر های دیگر کشور در پارک ها، سرک ها و دیگر جاها بدون ارتباطات اجتماعی در انزوا زنده گى میکنند، طوری تصور مینمودیم که این بخش از جامعه، شاید فقط به این فکراند که چگونه مواد مخدر خود را به دست بیاورند و شاید به زنده گى پرمشقت خود می اندیشند؛ اما این گونه نیست، آنها قصه دردهای خود را ميکردند، جنگ را سبب اصلی دردهای خود می پنداشتند و تقریبا همۀ شان آرمان صلح را داشتند.
جمشید ۲۶ ساله که باشنده اصلی ولایت بغلان بود و اکنون در چپر ساخته شده از پلاستیک و کهنه در در منطقه پل باغ عمومی شهر کابل، با دیگر معتادین زنده گى میکند، گفت که صلح میخواهد.
موصوف افزود: “از صد رگ، یک رگ مه نیز راضی نیست که در این هوای سرد باشم، اگر کار و صلح باشد، پس چرا در این هوای سرد باشم.”
شیرآغا ۳۲ ساله نیز در این چپری ها که در شهر کابل زنده گى میکند، مانند دیگر معتادین لباس های کهنه بر تن داشته و به موهای پريشان خود دست کشيده گفت که وی نیز صلح میخواهد.
وى افزود: “مه برای خود کار نمیخواهم؛ اما صلح بخاطری میخواهم که کشور آرام شود، اگر جنگ دوام پیدا کند، صد ها جوان دیگر نیز به مواد مخدر رو خواهند آورد و زنده گى شان تباه خواهد شد.”
رفیع الله ۲۴ ساله باشنده اصلی ولایت لوگر هم از جمله کسانی است که با دیگر معتادین در هوای سرد زمستان در کوچه های کابل گشت میزند.
از وی خواستیم که وی صلح میخواهد یا نه؟ با صدای غمگين گفت: “صلح؟ صلح کی نمیخواهد، کسی هم پیدا خواهد شد که صلح نخواهد.”
اما درعين حال، پیر محمد معتاد به مواد مخدر باشنده فراه گفت که صلح نمیخواهد، صلح برایش ارزش ندارد و از حکومت میخواهد که تداوی اش را انجام دهد.
وی افزود: “مه که صحتمند شده با اطفال خود زنده گى کنم، همین برایم صلح است.”
اهمیت صلح:
۹۴ فیصد اشتراک کننده گان این سروی گفته اند که صلح بسیار مهم است، دو در صد گفته اند کم مهم است؛ اما چهار درصد دیگر گفته اند که اصلا مهم نیست.
غلام صدیق باشنده فراه، از سال ها به اینسو نشه میکند؛ اما باز هم تمرکز فکری وی پا بر جاست و اهمیت صلح را میداند.
وی گفت که صلح نه تنها به وی، بلکه به تمام افغان ها مهم است؛ چرا که اگر جنگ پایان یابد و مردم به صلح برسند، همه چیز خوب خواهد شد.
وی افزود: “اگر صلح بیاید، همه چیز خوب خواهد شد، کسی به مشکل اقتصادی رو به رو نخواهد شد، و نه کسی به موادمخدر آغشته خواهد شد و…”
حمید الله معتاد به مواد مخدر که باشنده اصلی ولایت کاپیسا است و هم اکنون دور از خانوادۀ خود در سرک های کابل زنده گى میکند، صلح را بسیار مهم پنداشته گفت: “در صلح شاید صاحب کار و بار شوم؛ اما بخاطر بیکاری مجبور میشوم که گاه گاهی دزدی کنم و مردم را با چاقو بزنم؛ این همه را بخاطر بیکاری میکنم تا پول پودر خود را به دست بیاورم.”
اما میر احمد خان ۲۷ ساله که از فراه است گفت که صلح برای معتادین، بسیار مهم نیست؛ مهم این است که مردم آنها را به دیدۀ انسان بنگرند.
اما عبدالمجید که در هرات با دیگر معتادین زنده گى میکند، گفت برای معتادین مواد مخدر، صلح هیچ مهم نیست.
وی افزود که حکومت باید به کسانی که معتاد به مواد مخدراند، کار پیدا کند؛ چرا که بخاطر بیکاری رو به نشه آورده اند.
مشکلات جنگ؛ عوامل نشه ها است:
از هر ده نفر اشتراک کنندۀ سروی؛ هفت تن آنها گفته اند که از اثر مشکلات به جود آمده از جنگ مثل بیکاری، چالش های اقتصادی، مهاجرت و معیوبیت، مجبور شده اند که به نشه روی آورند؛ اما سه تن آنها گفته اند که از دست “دوستان نادرست”، به مواد مخدر معتاد شده اند.
فریدون باشنده اصلی ولایت بامیان و معتاد به مواد مخدر که در حال حاضر در منطقه مراد خانی شهر کابل، بوجی در پشت و تمام روز دکان به دکان قدم می زند، گفت که ۱۸ سال در ایران بود، به مواد مخدر معتاد نشد؛ اما از اثر بیکارى در کشور خود معتاد شد.
وی عامل معتاد شدن به مواد مخدر را، وضعیت جنگی افغانستان و مشکلات به وجود آمده از آن دانست و افزود: «افغانستان صاحب ندارد، اگر صاحب داشته باشد، پس هیچ وقت هم اینقدر مردم بیکار نخواهند شد.
اما شعیب چهل ساله معتاد دیگر به مواد مخدر که باشنده ولایت غزنی است، گفت که از اثر جنگ، با خانواده خود به ایران رفت و سالها در آنجا زنده گى کرد.
وی افزود که مشکلات زنده گى مهاجرت در ایران، مجبور کرد که به دنیای نشه پناه ببرد.
شعیب با اشاره به نشه های خود گفت: “این غم(اعتياد) را، از مجبوری از ایران با خود آوردیم.”
نورالله ۲۴ ساله و باشنده کندهار، یک تن از معتادان به مواد مخدر است، که یک پای خود را در انفجار از دست داده است.
وی از چالش هاى زنده گى قصه تلخ داشت و گفت: “معیوب شدم، کار برم پیدا نمی شد، غم ها و مشکلاتم زیاد شد، آخر به نشه روی آوردم، حکومت باید برای صلح کار کند تا زنده گى مردم خوب شود و معتاد نشوند.”
اما بعضی از افراد هم هستند که دوستان نادرست، آنها را به نشه تشویق کرده اند.
ننگیالی ۳۱ ساله باشنده ولایت بغلان، از این افراد است. وی هم در منطقه مرادخانی شهر کابل، با دیگر معتادین به سر ميبرد؛ اما به نسبت دیگر دوستانش پاک و صحتمند معلوم می شد. وی از دوستان نادرست خود شکایت کرد که در پکتیا قوماندان تولی بود، ۱۸ هراز افغانی معاش داشت؛ اما یک دوست وی که او هم نشه می کرد، تشویق کرد که چرس بکشد و از همین دلیل از وظیفه برکنار شد.
ننگیالی گفت: “حالا هر نوع نشه می کنم و از دست دوستان نا اهل، در بی خبری از هر چیز در دریای کابل استم.”
وقتی از این جوان در مورد خانواده وی پرسان کردیم، روی خود را از ما گرداند و در حالیکه گریه می کرد، افزود که عروسی کرده و دو بچه دارد؛ اما از دو سال بدینسو؛ از شرم به خانه نرفته است.
وی گفت که از خانوادۀ خود احوال ندارد و خانوادۀ وی هم نمی دانند که وی هنوز هم در وظیفه است و یا در لب دریاى کابل با معتادین دیگر زنده گى می کند.
صلح، کار و تداوی می خواهیم:
از هر ده نفر اشتراک کننده در سروی، هفت تن آنها گفته اند که از حکومت صلح می خواهند؛ اما سه تن دیگر آنها گفته اند که باید تداوی آنها شود.
نظرجان ۴۲ ساله معتاد دیگر به مواد مخدر که باشنده ولایت ارزگان است گفت: “وقت ما بی ازو هم تیر است، حکومت اول صلح بیاورد و مواد مخدر را بند کند که جوانان دیگر، مثل ما معتاد به مواد مخدر نشوند.
صالح محمد معتاد دیگر به مواد مخدر که باشنده ننگرهار است، از حکومت و طالبان صلح می خواهد. اما وى گفت که این نیز بسیار مهم است که حکومت به مردم کار پیدا کند، تاکه از اثر بیکاری به مواد مخدر روی نياورند.
اما انبیا ۴۲ ساله و یک تن دیگر از اشتراک کننده گان سروی که باشنده ولایت بغلان است و سالهاست نشه های گوناگون می کند، گفت که در دو روز گذشته، دو دوست خود را در زیر پل (یک پیسگی) شهر کابل، از اثر سردی هوا از دست داده است.
وی که جسد دوستان خود را دیده و ترسیده بود، تداوی خود را از حکومت خواست و گفت: “اینطور نیست که مه نمی فامم، خانواده و بچه هایم به یادم می آید و به این هم میفامم که یک روز، مره هم سردی هوا، در این دریای کابل می کشد.”
جنگ اجتماع نا اهل، و اجتماع نا اهل معتادان را به وجو می آورد
شریف الدین عظيمی استاد پوهنځی روانشناسی پوهنتون کابل گفت که جنگ افغانستان، باعث مشکلات گوناگون امنیتی، اقتصادی و اجتماعی شده است.
وی افزود که وقتی ناامنی و جنگ در اجتماع باشد، برای آموزش و پوره کردن دیگر ضرورت های زنده گى سهولت برابر نمی شود، اجتماع ناسالم می شود و در این نوع اجتماع بعضی از همشهریان؛ از اثر چالش ها به مواد مخدر روی می آورند.
عظیمی گفت: “اگر صلح بیاید و جنگ ختم شود، هیچ کس مجبور نمی باشد که به خارج برود، هر کس به کار های خود فکر می کند و نا آرامی از تمام مردم کوچ خواهد کرد.”
وی افزود که با وجود آمدن صلح، چالش ها بطور تدریجی کم خواهد شد و افراد معتاد نیز از مواد مخدر خلاص می شوند، و مثل دیگر افراد اجتماع، زنده گى خود را آغاز خواهند کرد.
این استاد روانشناسی گفت که انسان صحتمند، به مواد مخدر روی نمی آورد، اگر صلح و آرامی در یک اجتماع باشد، پس هیچ کس هم به اعتیاد روی نمی آورد؛ بخاطرى که اعتیاد تلاش براى به دست آوردن سکون و آرامش است.
Visits: 32
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک