“سرمايه هاى زندگى ما را که جنگ بلعيد در فضاى صلح دوباره به دست مى آوريم”

شبرغان (پژواک،۴عقرب ٩٩): دو خواهر دوگانگی ناشنوا که متضرر از پدیدۀ منفی جنگ اند، می گویند که اگر طالبان با دولت صلح نمایند، ما هردو خواهر با یک شاخه گل به استقبال آنها می رویم و از آنها سپاسگزاری کرده، “برادر” خطاب شان میکنيم.

فاطمه کوکلم و زهرا کوکلم دو خواهر دوگانگی، ٢٢ سال قبل در تابستان ١٣٧٧ که هنوز چهار بهار زندگى خويش را سپرى نکرده بودند، در نتيجۀ صداى مهيب راکتى که به ديوار حويلى شان اصابت کرد، پرده هاى گوش شان تخريب شد و حس شنوايى خويش را از دست دادند.

خبرنگار آژانس خبرى پژواک، با اين دو خواهر در رياست امور زنان جوزجان، مصاحبه کرده است.

منيره کوکلم خواهر آنان که حين مصاحبه، حرکات شان را ترجمه مى کرد، گفت که قبل از اصابت راکت، فاطمه  و زهرا مى شنيدند و گپ هم مى زدند؛ اما پس از انفجار که حس شنوايى خويش را از دست داده بودند، آهسته آهسته قدرت سخن گفتن را نيز از دست دادند.    

وى افزود که از دست دادن حس شنوايى و گفتارى، باعث شد که خواهرانش از اجتماع منزوى و دچار افسردگى شوند؛ اما در سن هشت سالگى شامل پروگرام آموزش سواد حیاتی شدند و پس از فراگیری سواد، شامل مکتب گرديده و با اتمام مکتب در لیسه خدیجه جوزجانی، شامل موسسه تحصیلی  خصوصی متانت مى باشند.

به گفتۀ او، واقعه انفجار بر تمام مسایل زنده گی خواهرانش تاثیر منفی گذاشته، از تشکیل دادن خانواده گرفته تا دسترسی برای کار، همیشه آنها را صدمه  رسانده است، ولی هردو خواهرش به اميد برچيده شدن گليم جنگ و بدبختى و تامين صلح واقعى درکشور، با ناملایمات روز گار در مبارزه بوده اند و با چالش ها تا کنون در ستیزاند.

اين دو خواهر که به زبان اشاره يى صحبت مى کنند، مى گويند پدر شان که سرباز اردوى ملى بود، ده سال قبل در جنگ با گروه طالبان کشته شد و اکنون آنان، از طريق بيک دوزى و خياطى مصارف روزمره خويش را به دست مى آورند.

اين دو خواهر دوگانگی، درحال حاضر در شهر شبرغان با مادر و چهار خواهر خود زندگى مى کنند.

فاطمه کوکلم و زهرا کوکلم که اکنون محصل سال دوم پوهنځى ساينس رشتۀ بيولوژى و در موسسه تحصيلات عالى خصوصى «متانت» مصروف درس هستند، آرزو دارند که روزى صلح و ثبات درکشور تامين گردد؛ تا آنها در دورترين نقاط جوزجان بروند و براى افرادى مانند خود شان، زبان اشاره يى را آموزش دهند.

فاطمه درادامه صحبت هايش گفت: «من آرزو دارم که مردمم در فضاى صلح زندگى کنند، آرزو دارم که صلح بيايد و من مکاتب اختصاصى را براى انسان هايى که مثل ما گپ زده و شنيده نمى توانند، ايجاد کنم تا زندگى شان با چالش مواجه نباشد؛ تا آنها در محیط و اجتماع احساس ناتوانی نکنند، درس بخوانند و پيشرفت کنند.»

اين دو خواهر در کنار اينکه خود مى آموزند، درحال حاضر در شهر شبرغان صنف هاى آموزشى را براى ناشنوايان ايجاد کرده اند و براى آنان به طور رايگان زبان اشاره يى را آموزش مى دهند.

به گفتۀ فاطمه، کسى که نمى شنود و سخن گفته نمى تواند، اگر با زبان اشاره يى بلد نباشد، با مشکلات زيادى دچار گرديده و حتى زندگى برايش دشوار مى شود.

او افزود: «از جنگ متنفرم؛ چون از آن خاطره تلخ در ذهن دارم، در طفولیت نسبت اصابت راکت فیرشدۀ طالبان برخانه ما، من و خواهرم حس شنوایی خود را ازدست دادیم.»

زهرا که به دقت به سخنان اشاره يى خواهرش مى نگريست و گاهى هم برخى حرف هاى خواهرش با تکان دادن سر مهر تاييد مى گذاشت، جنگ را عامل بدبختى هاى تمام مردم افغانستان خواند.

وى نيز پس از خواهرش با بازگوکردن مشکلات خود و خانواده اش افزود: «ماهردو ناشنوا شديم، پدر ما در جنگ کشته شد و امروز ما زندگى را با  بسيار دشوارى ميگذرانيم.»

زهرا کليد خوشبختى هاى مردم افغانستان را وابسته به صلح و ثبات دانسته در ادامه سخنانش گفت: «اگرطالبان با دولت صلح نمایند، ما هردو خواهر با یک شاخه گل به استقبال آنها میرویم واز آنها سپاسگزاری کرده برادرخطاب شان میکنم.»

اودر پايان سخنانش از طالبان خواست: «به طالبان میگویم که چرا جنگ میکنند و از جنگ چه سود میبرند؟ درحالیکه درهردو طرف انسان هايى کشته میشوند که با هم برادراند، برادرکشى براى چه؟»

او به گفتگوهاى صلح اشاره کرده گفت که روزنۀ اميد به روى مردم افغانستان باز شده، ممکن اين گفتگوها به صلح بينجامد و بايد هردو طرف، خود خودگذرى نشان داده و مردم را نااميد نسازند.

زهرا در پايان سخنانش، از طرفين در اين مذاکرات نيز خواست که به آتش بس موافقه کنند که نشان دهندۀ تعهد آنان، براى آوردن به صلح پايدار در کشور مى باشد. 

زهرا و فاطمه آرزو دارند که ازدواج کنند؛ اما در فضاى صلح و امنيت؛ تا فرزندان شان مانند خود آنان قربانى جنگ و ناامنى نشوند.

وى گفت که خواهرانش میخواهند تا در آینده با کسی تشکیل خانواده دهند که از سواد برخوردار باشد و برای آنها در مورد پیشبرد امور اجتماعی مشکل  خلق نکند.

موصوف افزود: «برای ما مهم این است که همسر آیندۀ ما اندیشه سالم داشته باشد و زنده گی را از عینک انسانیت ببیند.»

پژواک، به همکاری مالی دنمارک و برنامه انکشافی ملل متحد (UNDP)، این گزارش را تهیه کرده است.

 

Views: 5