باميان(پژواک، ۱۷عقرب ٩٩): زهرا، خانم جوانى که با خانواده اش در یکی از مغاره هاى باميان با دشوارىهاى زياد شب و روز را سپری می کند، جنگ را يگانه عامل زيستن شان در اين چنين مکان مى داند و مى گويد که تنها صلح مى تواند ما را از اين زندان نجات بدهد.
گفتنى است که حدود سه هزار مغاره، در اطراف مجسمه هاى مخروبۀ بودا در باميان وجود دارد.
درعصرى که انسان ها مى کوشند از کرۀ خاکى، جايى در فضا براى زندگى پيدا کنند و يا عمارتى در ميان آبها اعمار نمايند، هنوزهم در مناطق مرکزى افغانستان بخصوص در ولايت باميان، ده ها خانواده با وضعيت بد در مغاره ها زندگى ميکنند.
اين مغاره نشينان مى گويند جنگ، فقر و بى خانگى آنان را مجبور نموده که در اين چنين مکانى بدون دسترسی به آب، برق و ساير سهولت ها، مسکن گزين شوند.
زهرا خانم ٣٥ ساله است که زندگى مشترکش را در همين مغاره آغاز نموده و اکنون نيز با شوهر و چهار فرزندش، به اميد فرداى بهتر زندگى مى کند..PNG)
در مغاره اى که زهرا زندگى دارد، روى آن با پارچۀ کهنه و فرسودۀ پلاستيکى فرش است.
زهرا باشندۀ ولسوالى سيغان ولايت باميان مى باشد، او که حدود ده سال قبل بدون رضايتش ازدواج کرد، گفت از اينکه شوهرش خانه ندارد و يکى از مغاره نشينان مى باشد، چيزى نمى دانستند.
او که عامل ازدواج اجبارى اش را نيز مشکلات اقتصادى و جنگ مى داند، افزود: «پدر و مادرم درجنگ ها کشته شده اند، پيش کاکايم زندگى مى کردم. وقتى اين نفر آمد و خواستگارى کرد، کاکايم بدون رضايتم مرا داد، ولى ما این را نمی دانستيم که نامزدم خانه ندارد و در مغاره زندگى مى کند، وقتى که عروس شدم و آمدم ديگه چاره نداشتم جز همى که بسازم.»
او گفت که شوهرش مزدورکارى مى کند، گاه پنجاه افغانى، گاهى صد و گاهى هم هيچ کار نمى کند، برخى شب ها حتى گرسنه به خواب مى روند.
موصوف که گلويش را عقده گرفته بود، آه سردى کشيده گفت: «یک وقت نان ما تر است، ولی اکثراً صبح و چاشت نان ما خشک است.»
وى درحاليکه کنار گهوارۀ کوچک ترين فرزندش نشسته بود، يگانه نگرانى خود را آيندۀ کودکانش عنوان کرد؛ زيرا درحال حاضر هيچ اميدى براى فرداى بهتر آنان ندارد.
اين خانم گفت اکثر روزها به فکر فرو مى رود که چگونه از اين چنين زندگى رهايى يابند، چگونه فرزندانش آيندۀ بهتر داشته باشند؟ آيا داشتن زندگى بهتر چون داشتن خانه، وسايل کمى بهتر و غذاى مناسب امکان دارد و يا در حد رويا باقى خواهد ماند؟
کودکان زهرا که مانند ده ها کودک ديگر، در اين مغاره ها از آسايش هاى زندگى بى خبراند، روزانه در اين مکان خاکى و گلى به بازى هاى کودکانه مى پردازند..PNG)
زهرا آرزو دارد تا اطفالش درس بخوانند و تحصيل کرده شوند؛ اما رسيدن به اين آرزويش زمانى به حقيقت مى پيوندد که صلح و ثبات در کشور بيايد.
وى به تاکيد گفت: «یگانه خواست من این است که از این زندان[مغاره] رهایی یابیم، من خواهان صلح استم، صلحى که به ما به آرامش ببخشد و ما با آرامش زندگی کنیم ودر عین حال، بتوانیم از این بدبختی نجات پیدا کنیم و شاهد روزی باشیم که از زیر این مغاره بیرون آمده و با امید وآرمانهای فرزندان مان زندگی کنیم.»
بزرگترين کودک زهرا شش سال دارد و تازه وارد شامل صنف اول شده؛ اما به دليل فاصلۀ زياد راه ميان مکتب و مغاره، حاضرى خوب ندارد و درنتيجۀ آن نمى تواند دروس را چنانکه لازم است فرا گيرد.
وى در خطاب به مخالفين مسلح حکومت و حکومت افغانستان گفت: «همه ما و شما مردم يک کشوريم و برادريم، بيايين دست همديگر را بگيرين و دست از کشتن هم ديگر بردارين و براى نجات مردم تان از بدبختى هاى که امروز وجود دارد، تلاش کنين.»
در همين حال، شوهر زهرا که محمد على نام دارد نيز از مشکلات اقتصادى شکايت نموده گفت: «مجبوريت هاى زندگى ما را جبرى به اين مغاره آورده، چاره نداشتيم؛ از خاطرى که جاى نداشتيم، اگر جنگ نمى بود، اگر کار مى بود و اقتصاد خوب مى داشتيم، طبيعى است که در يک توته زمين يکى دو اتاق مى ساختيم و يک زندگى شرافتمند مى داشتيم.»
موصوف از حکومت افغانستان، مخالفين مسلح به خصوص طالبان خواست که صلح کنند و براى آبادى و يک پارچگى کشور تلاش کنند؛ تا ديگر هيچ خانواده اى از مصايب جنگ رنج نبرد.
به گفتۀ وى بيشترمردم باميان فقيراند؛ زيرا نسبت جنگ و ناامنى ها در کشور، براى بهبود وضعيت اقتصادى و زندگى اجتماعى باميانى ها کمتر کار شده است.
پژواک، به همکاری مالی برنامه انکشافی ملل متحد (UNDP)، این گزارش را تهیه کرده است.
Visits: 13
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک