کابل (پژواک، ۴ جوزا ۱۴۰۰): جوانی که در دوران کودکی، انفجار پایش را از او گرفته، بر عصایش تکیه زد، از جهت های درگیر صلح خواست و افزود که برای مردم افغانستان، قهرمان کسی است که در این سرزمین جنگ زده، صلح را تامین کند.
عبدالاحد امیری ۲۴ساله باشندۀ شهرک محمدیه ولسوالی ده سبز کابل که حدود سیزده سال قبل، یک پایش را در انفجار ماین در این شهرک از دست داده است، گفت که این رویداد نه تنها پایش را از او گرفت، بلکه بازی های کودکانۀ او را نیز پایان داد؛ زیرا پس از آن روز هیچ گاهی با همسالان خود در بازیها شرکت نکرده است.
او که آرمان صلح بر دل دارد، افزود که این انفجار خوشیهای او را ربود، زندگی اش را دگرگون ساخت و آرزوهای کودکانه اش را در شعلههای بارون ناپدید کرد.
امیری گفت این انفجار زمانی رخ داد که با جمعی از اطفال همسنش در حال بازی کردن بود و پایش با ماین از قبل به
جا مانده اصابت کرد.
او آه کشید و در مورد این رویداد افزود که در آن لحظات، تن لرزانش را میان درد و واهمه گم کرده بود.
وی گفت:ِ “با حادثه ای برخورده بودم که حتی بیان کردنش هم برایم دشوار است. بر روی چشمهایم پرده سیاه کشیده شد، هیچ کسی را نمی دیدم، گوشهایم هم شنوایی اش را از دست داده بود… مرا به شفاخانه بردند… در شفاخانه چهار بارعملیات شدم، استخوان پایم سیاه شده بود، فکر نمی کردم پایم قطع شود؛ اما یک روز پس از عملیات وقتی از حالت بی هوشی بیرون شدم، متوجه شدم که پای خود را از دست داده ام.”
عبدالاحد که اشکها آیینه چشمانش را فرا گرفته بود، افزود: “درغم از دست دادن پایم سالها خاموشانه، با صدا و بی صدا گریستم و به جنگ و جنگ افروزان که مرا بی گناه معلول کردند لعنت و نفرین فرستادم.”
او مکث کرد و در حالیکه بغض گلویش را میفشرد، به چوکی تکیه زد، عصایش را که درحال لغزیدن بود استوار کرد و داستان تلخ روزی را که فهمیده بود پایش قطع شده است، با این جمله پایان داد: “در آن روز فکر می کردم تمامی زندگی ام را از دست داده ام.”
وی این چنین آلام و بدبختیها را ناشی از جنگ جاری در کشور دانتسته گفت که در این انفجار، نه تنها او بلکه شماری از کودکان دیگر همبازی او نیز پاها و دیگر اعضای وجود شان را از دست دادند.
امیری با ابراز تاسف افزود که جنگ جاری چهل ساله در افغانستان، شمار زیادی از کودکان و بزرگسالان را معلول ساخته، زندگی شمار زیادی از انسانهای این سرزمین را گرفته است و کشتار مردم کشور همچنان ادامه دارد.
جنگ در افغانستان، از حدود ۴۳ سال به این سو ادامه دارد. برخی منابع رقم تلفات این جنگ را بیش از یک میلیون؛ اما برخیها تا دو میلیون تن میدانند. همچنان به دلیل این جنگ خانمانسوز، میلیونها افغان مجبور به ترک کشور شان شده، حدود ۴،۴ میلیون تن (۱۳.۹ درصد کل جمعیت کشور) معلول شده و در حال حاضر، بیش از نیم نفوس کشور زیر خط فقر زندگی میکند.
عبدالاحد نیز از پیامدهای ناگوار جنگ در کشور یاد کرد و آرزو نمود که دیگر هیچ افغانی قربانی جنگ نشود.
این جوان افزود: “اصلا همین جنگ بود که لحظه های شیرین کودکی ام را از من ربود و حالا وقتی خبری از انفجار و کشتار را می شنوم، بارها میمیرم و زنده میشوم.”
او در حالیکه اشک را از گونه هایش پاک می کرد گفت پس از آن که پایش قطع شد، تنش بار دوش عصای چوبی شده بود که بیصدا او را در هر مکانی رفیق بود.
عبدالاحد افزود که نمی شد با عصا درد دل کرد و نه ممکن بود توسط آن، دهان مردمی را ببندد که او را به دلیل
معلولیتش توهین می کردند؛ اما وقتی جوان شد، مفهوم زندگی را درک کرد و برای آن تعریفی را دریافت، در بحر بیکران زندگی به شنا پرداخت، گاهی تن نازک وی با صخره ها اصابت کرد و زمانی در حالت غرق شدن، رسن امید را بر دست گرفته خودش را نجات داد.
به گفتۀ وی، همین عزم او بود که اکنون در کنار این ه محصل پوهنځی حقوق پوهنتون کابل است، برای پیدا کردن لقمه نانی برای خانواده اش قالین بافی نیز می کند و عضو تیم پارا المپیک شنا نیز میباشد.
تبسم بر روی لبهای عبدالاحد نقش بست و افزود: “برخی اشخاص میگفتند ورزش زندگی را روحیه می بخشد و رنگ دگرگونه برایش می دهد، به همین دلیل من در کنار محصل بودن به بازی در تیم پارا المپیک شنا آغاز کردم و اینک عضو آن تیم استم، همچنان ورزش بوکس را پیش می برم و تا حال با چندین تن که غیرمعلول بودند به مسابقه پرداخته و برنده شده ام.”
او که در یک خانواده با پدر مریض، مادر، سه خواهر و دو برادر کوچکاش زندگی میکند، گفت: “یگانه نان آور فامیل خودم می باشم، یک غرفه داشتم که فامیل خود را اعاشه و اباطه میکردم؛ اما شاروال صاحب غرفه ام را زیرنام برنامه میثاق شهروندی برداشت، فعلا کدام کار آزاد در بازار ندارم؛ اما در خانه قالین بافی میکنم.”
این جوان افزود که مردم افغانستان برای رفع مشکلات امنیتی، سیاسی و اقتصادی، نیاز به تامین صلح در کشور شان
دارند و اگر صلح تامین شود، نه تنها او بلکه همه مردم افغانستان میتوانند زندگی خوب داشته باشند.
وی صلح را «نوید زندگی دوباره برای مردم افغانستان» دانسته گفت هر کسی که به قدرت می رسد برای اتحاد مردم افغانستان تلاش کند و منفعت های ملی را بر منفعت های شخصی ترجیح دهد؛ تا مردم این سرزمین – که در بیش از چهل سال اخیر روی آرامی را ندیده و هر روز شان را با شنیدن خبر بد آغاز کرده اند- به زندگی آرام و مرفه برسند.
او از حکومت پسا صلح خواست تا به معلولینی که آسیب پذیرترین قشر جامعه بوده و زیر سایه فقر و تنگدستی به سر می برند، توجه جدی نماید و استعداد برخی از آنها را که افتخارآفرین است به دیده کم نبیند.
عبدالاحد که با روحیه عالی صحبت می کرد، بار، بار از جهتهای درگیرخواستار صلح شد و گفت: “در حال حاضر برای مردم افغانستان، قهرمان کسی است که در این سرزمین صلح بیاورد.”
خواست او برای تامین صلح در کشور، در حالی است که جنگ در کشور به شدت ادامه دارد و همه روزه زندگی افغان ها به شمول کودکان و افراد ملکی را میگیرد؛ اما سرنوشت روند صلح هنوز نه تنها اینکه مشخص نیست، بلکه نسبت به گذشته پیچیده تر شده است.
گفتگوهای بین الافغانی صلح پس از امضای موافقتنامه صلح میان طالبان و ایالات متحده امریکا، در ماه سنبلۀ سال گذشته در دوحه آغاز شد؛ اما با گذشت حدود هشت ماه تنها روی کارشیوۀ گفتگوها توافق نموده و از مدتی به این سو با بن بست رو به رو شده است.
قرار بود برای تامین صلح در افغانستان، نشستی به مدیریت سازمان ملل متحد به اشتراک نمایندگان برخی احزاب سیاسی، طالبان و حکومت افغانستان و همچنان برخی کشورهای تاثیرگذار در قضیه افغانستان، در ۲۴ اپریل در استانبول تدویر شود؛ اما طالبان در حالی اعلام کردند که تا خروج نیروهای خارجی از افغانستان در این چنین نشست ها شرکت نمی کنند که ایالات متحده امریکا و سازمان ناتو اعلام کرده اند که خروج نیروهای شان را در ماه می آغاز و در سپتامبر سال جاری میلادی تکمیل می کند. این درحالی است که بر بنیاد توافقنامه دوحه باید تمامی نیروهای خارجی تا ماه (می) بیرون میشدند.
Visits: 83
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک