پدر سه سرباز کشته شده: بخاطر صلح به قربانی سر حاضر هستم

اسعدآباد (پژواک، ۱۳ سرطان ۱۴۰۰): غلام اکبر یک تن از باشندگان ولسوالی وته پور ولایت کنر که سه پسرش در صفوف سربازان اردوی ملی کشته شده اند، می گوید که به خاطر تامین صلح، به قربانی دادن سر خود آماده ام.

غلام اکبر ۶۵ سال سن دارد و از دورۀ جهاد با شوروی، در بدنش ۱۸ زخم باقی مانده و باشندۀ منطقۀ کورباغ ولسوالی وته پور ولایت کنر می باشد، که از اثر تهدیدات به مرکز اسعدآباد بیجا شده و روزهای تلخ و سخت زندگی را سپری می نماید.

موصوف، در مصاحبۀ اختصاصی با آژانس خبری پژواک گفت که سه پسرش را بخاطر حفاظت از کشور و ناموس، در صفوف نیروهای افغان؛ اولی در ولایت نورستان، دومی در بلخ، و سومی در ولسوالی موسی قلعۀ ولایت کندهار، قربانی داده است.

وی افزود که یک پسر دیگرش، در ولسوالی معروف ولایت کندهار در جریان عملیات، از حدود ۱۸ ماه بدینسو لادرک شده و تاکنون در خصوص زنده و مردۀ وی معلومات در دست نیست.

غلام اکبر گفت که پس از کشته شدن سه پسرش، تمام آرزوهایش وابسته به این فرزند بود و هست؛ اما با رفتن چندین بار به آن محل، تاهنوز هیچ احوال از وی به دست نیاورده است.

وی افتخار می کند که پسرانش جان خویش را برای حفاظت از عزت و ناموس کشور، قربانی کردند و می گوید که من نیز آماده ام که مثل گذشته، وظیفۀ حفاظت از کشور را انجام دهم.

نامبرده گفت: “اگر با نذرانۀ سرم در کشور صلح تامین می شود، من آماده ام که سر خود را فدای کشور کنم؛ تا افغان های دیگر و نسل های آینده در صلح و امن باشند و ریختن خون خاتمه یابد.”

به گفتۀ غلام اکبر، مذاکرات کنونی صلح، سریعتر شود تا قتل عام افغان ها به پایان برسد و مردم در صلح و آرامش زندگی داشته باشند.

نامبرده افزوده است: “مذاکرات صلح به زودی به نتیجه برسد و جانبین از خود انعطاف نشان دهند، پس از این، مادران افغان را با قتل پسرانش غمگین ننمایند، خواهران را سرلُچ نکنند و همچنان مثل نواسه های من پسران فرزندان دیگر افغان ها را یتیم نسازند. از آنها تقاضا دارم که جنگ را به پایان برسانند، دیگر بالای افغان های مظلوم رحم کنند.”

پدر چهار سرباز قربانی شده در کشور گفت که تاهنوز از سوی حکومت در کابل، با وی یک اپارتمان و مبلغی پول نقد کمک صورت گرفته، که وی از این بابت از آنها سپاسگزار است.

غلام اکبر افزود: “اگر در کشور این جنگ بی ثمر نمی بود، نواسه هایم بی پدر نمی شدند و در چنین حالت بد قرار نمی داشتند، آنها تعلیم میکردند و به شکل درست تربیه می شدند، و ما هم چنین روزهای پر از غم نمی داشتیم.”

نامبرده از حکومت خواست که بخاطر نواسه های یتیم من، ضمن زمینۀ تعلیم اساسی، زندگی روزانه را مساعد نماید؛ تا آنها به شکل بهتر تربیه شوند و در آینده، مثل پدران شان برای دفاع از کشور و خاک، کمر شان را بسته کنند و به کشور خدمت نمایند.

وی که تاهنوز از مشکلات اقتصادی رنج میبرد، گفت که علاوه بر بیوه ها، یتیمان زیادی برایش مانده اند.

وی افزود تاهنوز قبالۀ اپارتمان در کابل برایش داده نشده است و از وزارت دفاع ملی خواست که به این مشکل رسیدگی نماید.

غلام اکبر، ۶۵ ساله است و در حال حاضر، مسئولیت خانوادۀ ۱۴ نفری را نیز به عهده دارد.