یک دخترخانم زراعت‌پیشه: پیشۀ دهقانی راهی است برای تأمین آینده‌ام تا روی پای خود بی‌ایستم

شبرغان (پژواک، ۲۲ حوت۱۴۰۳): پیشهٔ دهقانی که بیشتر کار مردانه است، اما ذکیه نوری ۲۴ ساله در یکی از قریه‌های شهر شبرغان از طلوع صبح تا آذان عصر در کنار پدر مسن‌ خود بالای زمین کار می‌کند تا نفقهٔ خانو‌ادۀ خود را تأمین کند.

ذکیه که باشندهٔ قریه «آته خواجه» شهر شبرغان می‌باشد، دختر بزرگ مرد دهقان کار است که عمرش را صرف کار بالای زمین نموده تا خانم و فرزندانش را اعاشه کند.

وی در صحبتی با آژانس خبری پژواک گفت که از ایام کودکی علاقه‌مند کار بالای زمین بود.

ساعت نه صبح‌ است،‌ ذکیه چپن سیاه‌اش را به تن و چادر شکری رنگ را به سر نمود، داس را گرفت و به سوی زمین‌هایی که در آن سبزی پالک کشت نموده‌، حرکت کرد، گام‌های استوار می‌گذاشت و به سرعت راه می‌رفت. ‌

حین‌که وی بالای زمین رسید برای پدرش با لبخند ملیحی سلام داد و پرسید که از کدام کُرد خیشاوه را آغاز کند.

وی به کمر خمیده و دستان ترکیدهٔ پدرش اشاره کرده و گفت که حالا وقت کار کردن پدرش که ۷۰ سال عمر دارد،‌ نیست اما مجبور است که این کار را انجام دهد؛ زیرا راه دیگری برای اعاشهٔ خانوادهٔ خود ندارند.

او چپنش را جمع جور کرده، در گوشهٔ کُرد سبزی پالک نشست و به کارش آغاز کرد.

ذکیه با دستان ظریف زنانه‌اش از میان پالک‌ها گیاه هرزه را دور می‌کرد، به پالک‌های رسیده اشاره کرده گفت: «چند روز بعد سال نو است، مردم سبزی پالک زیاد خرید می‌کنند، فروش ما زیاد میشه.»

وی که در خانواده از خواهران و برادران خود بزرگ‌تر است، ولی تاحالا ازدواج نکرده، می‌گوید که تصمیم گرفته تا بازوی پدر خود شود و تا زمانی ازدواج نخواهد کرد که دو برادرش بالای زمین‌ همراه با پدرشان کار کنند.

ذکیه نه تنها در قسمت خیشاوه، بلکه در قسمت آبیاری،‌ درو سبزی و گندنه،‌ جمع‌آوری ترکاری‌ها نیز پدرش را یاری می‌رساند و حتی برخی اوقات اگر نیاز شود،‌ بیل نیز می‌زند.

موصوف می‌گوید که در زمین خود در کنار انواع ترکاری‌ها، لوبیا، نخود و گندم نیز کشت می‌کنند که از حاصلات آن مصارف روزانۀ خانه بدست می‌آورند، سالانه یک مقدار پول نیز پس انداز می‌کنند.

ذکیه که برای آيندهٔ درخشان خود امیدوار می‌باشد، می‌افزاید: «هر برگ سبزی که از زمین می‌چینم، برایم معنای زندگی دارد. این کار تنها یک حرفه نیست، بلکه راهی است برای تأمین آینده‌ام تا روی پای خود بی‌ایستم.»

وی که‌ می‌گفت، در قریهٔ آنان زنان زیادی وجود دارند که بالای زمین کار می‌کنند، از حکومت و مؤسسات همکار در بخش زراعت خواست که زنان زراعت پیشه را مورد حمایت قرار دهند و برای شان آموزش‌های بیشتر داده شود.

در این حال، فاطمۀ۵۰ ساله‌ باشندهٔ قریه «یگه باغ» شهر شبرغان که ۳۰ سال است بالای زمین کار می‌کند و از حاصلات زمین خانوادهٔ خود را اعاشه می‌کند گفت: «از وقتی یاد دارم، دستانم با خاک و بیل آشنا بوده‌اند.»

فاطمه نیز مانند ذکیه با برادرانش در قسمت خیشاوه،‌ درو و جمع‌آوری حاصلات زمین کمک می‌کند و خوشحال است که  خانواده‌اش را کمک می‌کند.

وی می‌گوید که در زمین خود انواع ترکاری‌ها، ‌گندم، تربوزو خربوزه را کشت می‌کند.

اما فاطمه خشکسالی و کمبود آب را از مشکل اساسی شان دانسته و می‌گوید که به همین دلیل حاصلات دهاقین طی سال‌های اخیر کاهش پیدا نموده‌است.

با این حال، رستم کریمی آمر امور زراعتی ریاست زراعت، آبیاری و مالداری ولایت جوزجان در مورد اقدامات انجام‌شده برای حمایت از دهاقین زن و برنامه‌های آیندۀ این ریاست می‌گوید: «ما در راستای توانمندسازی دهاقین زن، اقدامات متعددی را انجام داده‌ایم. با همکاری مؤسسات همکار ۲۵۰ گل‌خانه در مناطق اطراف شهر شبرغان و ولسوالی‌ها ایجاد نموده‌ایم.»

موصوف در ادامه اضافه کرد:‌ «ما در آینده قصد داریم برنامه‌های آموزشی و حمایتی بیشتری را برای دهقانان زن راه‌اندازی کنیم تا سهم آنان در توسعۀ زراعت و اقتصاد محلی افزایش یابد.»

وی همچنان گفت، حدود ۱۵۰ بسته سمارق با همکاری مؤسسات در قریه‌جات و ولسوالی‌های این ولایت برای زنان زراعت‌پیشه توریع شده‌است.

براساس معلومات منبع،‌ در جوزجان بیشتر از ۵ صد خانم‌ در بخش‌های گل‌خانه‌، کشت سمارق و زعفران و بخش‌های دیگر زراعت مصروف کار هستند.