کودکان کارگر از حکومت خواستار کمک هستند

کابل (پژواک، ۲۲ جوزا ۱۴۰۴): شماری از کودکان کارگر از حکومت خواستار کمک هستند و وزارت کار و امور اجتماعی، استخدام کودکان در کارهای شاقه را نقض قانون می‌داند و از نهادهای بین‌المللی می‌خواهد که در زمینۀ رسیده‌گی به مشکلات کودکان مسؤولیت خود را ادا کنند.

امروز ۱۲ جون مصادف است با روز جهانی منع کار کودکان؛ این روز در سال ۲۰۰۲ از سوی سازمان بین‌المللی کار به عنوان روز جهانی منع کار کودکان نام‌گذاری شده‌است.

بر اساس قوانین ملی و بین‌المللی، آن‌دسته از کارهای شاقه که به رشد فکری و سلامت جسمی کودکان آسیب وارد می‌کند و مانع آموزش آنان می‌شود، منع قرار داده شده‌است.

بر اساس گزارش‌ها، در کشورهایی که درآمد پایین دارند، تعداد کودکان کارگر بیشتر از سایر کشورها است.

افغانستان نیز یکی از کشورهایی است که شماری از کودکان در آن به کارهای شاقه مشغول اند، اما آمار دقیق آنان مشخص نیست.

کودکان کارگر چه می‌گویند؟

احمدجاوید یازده ساله، باشندۀ شهر میمنه که با کراچی دستی آب‌میوه به فروش می‌رساند، می‌گوید که پس از ادای نماز صبح به شهر می‌آید و تا شام مصروف فروش آب میوه می‌باشد.

وی می‌گوید، «این انرژی را به فروش می‌رسانم، صد دو صد افغانی برایم می‌ماند و آن به خانه می‌برم. خداوند مهربان است همین قدر کار می‌شود.»

او می‌افزاید: «من می‌خواهم که دولت یک چیزی برای ما بدهد تا به مکتب بروم و می‌خواهم در آینده انجنیر شوم، یا داکتر یا معلم شوم؛ می‌خواهم که آینده‌ام جور شود.»

عابدۀ ۱۱ ساله که لباس‌های کهنه بر تن دارد و در میمنه، مرکز فاریاب بوت‌های مردم را رنگ می‌کند، می‌گوید: «از بدخشان به فاریاب آمده‌ایم، یک برادر و دو خواهر هستیم، پدرم مریض است، مادرم مصروف کارهای خانه است، من بوت‌ها را رنگ می‌کنم،  سی یا چهل افغانی کار می‌کنم، پولی که بدست میاورم، آن را به خانه میبرم و با آن نان می‌خریم.»

وی می‌گواید: «امید دارم مکتب بروم، معلم شوم، داکتر شوم و یا یک چیزی شوم و به مردم آموزش بدهم.»

ابوبکر ده ساله، باشندۀ تهیه مسکن شهر کابل که در مارکیت میوه و ترکاری شهر کابل با کراچی دستی، بار مردم انتقال می‌دهد می‌گوید، از صبح الی ساعت یک بعد از ظهر کار می‌کند و پس از آن به مدرسه و مکتب می‌رود و درس می‌خواند.

وی می‌افزاید، کار با کراچی دستی وی را خسته می‌سازد و روزانه صد افغانی درآمد دارد.

ابوبکر می‌گوید: «از امارت اسلامی می‎خواهم که برای پدرم یک کار و وظیفه پیدا کند تا من درس بخوانم.»

محمدکاضم نُه ساله نیز که در مارکیت میوه و ترکاری شهر کابل با کراچی بار مردم را انتقال می‎دهد، می‎‌گوید از صبح تا ساعت ده کار می‌کند، سپس تا ساعت یک بعد از ظهر در مکتب می‌باشد و پس از آن الی شام دوباره در همین جا کار می‌کند.

وی – که گاهی روزانه صد و گاهی هم دوصد افغانی درآمد دارد – می‌گوید: «کار با کراچی دستی سنگین است، خسته‌ام می‌کند.»

کاظم نیز همانند ابوبکر از حکومت می‌خواهد که به پدرش کار پیدا کند تا وی به دروس خود رسیده‌گی کند.

شفیع‌الله چهارده ساله، از باشنده‌گان شهر کندهار می‌گوید، از پنج سال به این‌سو در یک ورکشاپ جنراتورها و ماشین‌های آب در بدل ۳۰۰ افغانی در ماه کار می‌کند تا یک حرفه را یاد بگیرد.

به گفتۀ وی، درس نمی‌خواند؛ چون وقت ندارد و برایش زمینه مساعد نگردیده که هم درس بخواند و هم کار کند.

وی می‌گوید، پدرش در یک ورکشاپ ترمیم موترسایکل‌ها کار می‌کند اما نیازهای خانه را تأمین کرده نمی‌تواند.

وی از حکومت می‌خواهد که یک برنامۀ کاری را برای کودکان بسازد تا هم حرفه‌ای را بیاموزد و هم برای خانوادۀ خود درآمدی داشته باشند.

عادل: وضعیت کودکان کارگر قابل نگرانی است

محمدلیاقت عادل، رئیس اتحادیۀ سراسری کارگران افغانستان، وضعیت کودکان کارگر را در کشور بسیار نگران‌کننده می‌داند.

وی می‌گوید: «نبود کار و مزد کافی، کمبود آگاهی، بی‌توجهی مسؤولین بین‌المللی، عدم مصرف کمک‌های بین‌المللی به‌گونۀ شفاف و وضعیت بد اقتصادی خانواده‌ها در کشور در افزایش کودکان کارگر نقش داشته‌است.»

ابراهیمی: استخدام کودکان در کارهای شاقه نقض قانون است

سمیع‌الله ابراهیمی، سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی می‌گوید، مفتشین مربوط این وزارت از مناطقی که کودکان در آن مصروف کارهای شاقه‌ هستند، بازدید می‌کنند.

به گفتۀ وی، این مفتشین برای جلوگیری از کارهای شاقۀ کودکان به کارفرمایان هدایات لازم می‌دهند و اگر آنان به گونۀ مکرر کودکان را به کارهای شاقه بگمارند، این نقض قانون دانسته می‌شود و مفتشین علیه آنان اقدام می‌کنند.

وی می‌افزاید: «برای رسیده‌گی به مشکلات کودکانی که مصروف کارهای شاقه و بیشتر شان بی‌سرپرست هستند، وزارت کار و امور اجتماعی به شمول کابل در تمام ولایات پرورشگاه‌ها را فعال کرده که در آن از بیش ده هزار کودک یتیم و بی‌سرپرست نگهداری و مراقبت می‌شود.»

ابراهیمی گفت، در کابل و ۱۴ ولایت دیگر نیز برای دختران یتیم و بی‌سرپرست پرورشگاه‌ها فعال گردیده که تمام خدمات آن از سوی خانم‌ها ارایه می‌شود.

وی می‌گوید، برای این کودکان امکانات آموزش، صحت، جای بودوباش و خوراک و پوشاک از سوی بودجۀ این وزارت تأمین می‌شود.

وی گفت: «طبیعی است که رسیده‌گی به تمام مشکلات این کودکان با این امکانات کم در یک وقت ناکافی است، نیاز است که در این بخش مؤسسات و نهادهای بین‌المللی که به سطح بین‌المللی در بخش رسیده‌گی به مشکلات کودکان مسؤولیت دارند؛ آنان نیز در هماهنگی با وزارت کار و امور اجتماعی در این بخش مسؤولیت خود را ادا کنند و همکاری و هماهنگی خود را در این بخش افزایش دهند.»

وی می‌گوید، این وزارت مسؤولیت رسیده‌گی به مشکلات کودکان در سطح کشور را دارد و در نزدیک به چهار سال گذشته به ۴۰ هزار قضیۀ مربوط کودکان رسیده‌گی کرده‌است.