این موضوع، ریشۀ تاریخی دارد. اولین دلیل، تعیين مرزهايی بود که به خواست ملت نبود. در هر کشور که مرز آن به خواست ملت نباشد، چنین بحران ها را به دنبال دارد؛ یعنی این کشور بطور طبیعی به وجود نیامده است. افغانستان، یکی از کشور هايی است که ریشۀ عمیق در قومیت گرایی دارد و امروزه مشکل بزرگى که اقوام همدیگر را نمی‌پذیرند، اقلیت هايی هستند که قدرت را در جامعه به دست دارند. برای اینکه منافع شخصی شان تضمین گردد، از ذهن اکثریت استفاده میکنند و به ذهن اکثریت جهت میدهند.

برای اینکه رئیس یک قبیله رای به دست بیاورد، می‌کوشد تا ارزش های مشترک را با قوم خود در میان بگذارد؛ تا از او حمایت کنند. تا زمانی که جامعه به طرف فقر و بیسوادی در حرکت باشد، این حالت ادامه خواهد داشت. اگر بزرگان اقوام و ملا صاحبان که بالای منبر میروند، همدیگر پذیری را بین مردم تبلیغ کنند، مردم آگاهی خواهند یافت که از سوی اقلیت منفعت طلب استفاده میشوند؛ تا منافع آنها را تضمین کنند.

این اقلیت منفعت طلب، بجز تحریک قوم خود و توهین دیگر اقوام، از دیگر راه ها به قدرت رسیده نمی‌تواند؛ در حالیکه خود شان در عقب پرده با اقوام دیگر وصلت های خانوادگی دارند؛ و این دلایل است که افغانستان نتوانسته یک ملت شود. یک ملت نا مکمل که در زمان سردار محمد داود خان ساخته شده بود، امروز مداخله کشور های همسایه مانند ایران و پاکستان، نگذاشت تا ما ملت شویم.

توزیع تذکره الکترونیکی، امروز یک موضوع مهم است برای تامین امنیت کشور؛ تا رسیدن نام اقوام در آن، بهتر است نام اقوام در آن ذکر نشود؛ اما از کشتار روزانه مردم ما تا اندازه اى جلوگیری شود. این سنت های خرافه است که افغانستان نتوانسته هم طراز کشورهای همسایه خود انکشاف کند. (نظر به آمار یونسکو) که اگر افغانستان به ۶۰ سال قبل و دوران سردار محمد داود خان عقب برود، به ۵۵۰ میلیارد دالر ضرورت است؛ یعنی ما قرن ها از کشور های دیگر عقب هستیم؛ حتی از سال ۱۹۱۹ کشور خود مان.

 تنها راه حل برای همدیگر پذیری منافع ملی است. کشور های دیگر، حتی از ملت گرايی فراتر رفته اند. برای تامین اقتصاد کشور شان به جهان گرایی شدن سعی دارند. از نظر هانس جی مورگنتا (نیرو های فرا ملیتی مانند ادیان جهانی، بشردوستی و سایر سازمان ها، نهادها و پیوند های شخصی که افراد را وارد مرزهای ملی به هم می پیوندند، بسیار ضعیفتر از نیرو هايی هستند که ملت ها را در درون مرز های شان محدود میکنند و آنها را از بقیه ابناء بشر، جدا میسازند؛ اما سیاسیون افغانستان جهت به دست آوردن منافع شخصی شان مردم را در تنگنای قومیت گرایی نگهداشته اند.‌

يادداشت: این مقاله بيانگر نظر نویسنده است، پژواک در قبال آن مسووليتى ندارد.