کابل (پژواک، ۱۲ جدی ۱۴۰۱): خانم‌های نابینای که از طریق بافنده‌گی در اقتصاد خانواده‌های شان سهیم اند، از حکومت تقاضا می‌دارند تا در قسمت ایجاد کورس آموزشی بافت کمک‌شان کند؛ زیرا می‌خواهند که این حرفه را برای سایر نابینایان بیاموزانند.
این خانم‌ها با همت بالای که دارند، نگذاشته اند که نابینایی بالای زنده‌گی شان سایه افگنده و احتیاج به دیگران باشند، آنان متکی به خودشان اند و تمام امورات زنده‌گی شان را خود شان پیش می‌برند.
نرگس ۲۴ ساله باشندۀ تایمنی شهر کابل نابینا است اما مانند انسان‌های بینا توانمند است و به گفته‌‌ی خودش، تمام امورات زنده‌گی‌اش را خودش پیش می‌برد.
او می‌گوید: «هیچ‌گاه زنده‌گی را سخت نگرفته‌‌ام و در کارهای شخصی و امورات زنده‌گی کمی و کاستی نداشته‌‌ام؛ کارهای شخصی و کارهای خانه را خود انجام می‌‌دهم.»
وی که تازه ازدواج کرده، با شوهر نابینای خود زنده‌گی خوشی را سپری می‌کند و تلاش دارند تا بهتر زنده‌گی کنند.
شوهر نرگس در نزدیک خانۀ‌شان در یک غرفۀ کوچک سگرت، نوشابه، بسکیت و غیره را می‌فروشد و از طریق عاید آن مصارف خانوادۀ خود را تامین می‌کند.
نرگس که نابینا به دنیا آمده، طی مصاحبۀ اختصاصی با آژانس خبری پژواک گفت که مکتب را تا صنف دوازدهم در لیسۀ مسلکی نابینایان شهر کابل به اتمام رسانیده و پس از سپری نمودن امتحان کانکور به پوهنځی حقوق و علوم سیاسی، رشتۀ قضا و څارنوالی پوهنتون کابل راه یافته، اما به دلیل مشکلات اقتصادی نتوانست که به تحصیلات‌اش ادامه دهد.
اما ادامه ندادن به تحصیلات عالی باعث مایوسیت نرگس نگردید، وی خواست که از طریق دیگری سر پا بی‌ایستد و برای خانواده‌اش موثر واقع گردد.
وی از طریق بافنده‌گی که آن را در لیسۀ مسلکی نابینایان فرا گرفته، در اقتصاد خانوادۀ سهیم شده، از این بابت خوشحال است و روزانه در اوقات بیکاری بافت می‌کند.
موصوف که انواع جاکت، دستمال گردن، دستکش، شال، سرمیزی و غیره را می‌تواند ببافد، می‌گوید: «چیزهای را که می‌بافم، می‌فروشم، همه بافت‌هایم را از طریق انجمن نابینایان در نمایشگاه‌های که برگزار می‌شود، به نمایش می‌گذارم.»
وی که حین مصاحبه هم جاکت می‌بافت و هم به سوالات آژانس خبری پژواک پاسخ می‌داد، گفت: « چاکت‌بافی، لباس طفلانه، کلاه و دستمال گردن می‌بافم، کسی دیگر همرایم کمک نمی‌کند، استاد ما که برای ما یاد داده بود، در مغزم هک شده و کدام مشکل در این زمینه برای ما ایجاد نمی‌شود، درست است که چشم ما نمی‌بیند، اما از طریق لمس کردن می‌فهمم که چگونه ببافم و چگونه نقش ببندم.»
به گفتۀ نرگس، به مدت یک الی دو هفته می‌تواند یک جاکت، شال گردن و انواع دیگری بافیدنی را ببافد.
او از کاهش فروشات شان کمی شکایت دارد و می‌گوید که سال‌های قبل در نمایش‌گاه‌ها و بازار فروشات خوبی داشتند اما امسال به دلیل افزایش مشکلات اقتصادی، فروش آنان کم شده‌است.
موصوف علاقه‌مند است که کورسی داشته داشته باشد و از آن طریق بافنده‌گی را برای سایر نابینایان بی‌آموزد اما خودش همچو امکاناتی ندارد که کورس ایجاد کند.
وی در ادامه می‌گوید: «می‌خواهم که کورس بافنده‌گی داشته باشم ولی امکانات ندارم، از حکومت و موسسات خیریه می‌خواهم که در زمینۀ ایجاد کورس مرا یاری رسانند.»
نرگس در پایان صحبت‌هایش، طی پیامی از مردم می‌خواهد که با نابینایان مهربان باشند، از تحقیر و توهین آنان خودداری کنند.
موصوف از حکومت نیز خواست که برای نابینایان سهولت‌ها را در اجتماع فراهم کند.
در همین حال فرزانه ۲۷ ساله باشندۀ قلعۀ نجارهای شهر کابل، چون نرگس از نعمت دید محروم است اما همت بالای او باعث گردید که در کنار پیشبرد تمام امورات زنده‌گی بافت کند و در اقتصاد خانواده‌اش نقش موثری داشته باشد.
فرزانه که مادر سه فرزند است، می‌گوید: «هشت سال از زنده‌گی مشترک‌ام می‌گذرد که در کارهای خانه سهم می‌گیرم… در کنار این که خودم همه کارها را خودم پیش می‌برم، اما خانوادۀ شوهرم به خصوص خواهر شوهرم مرا همکاری می‌کند.»
وی که نیز بافت را در لیسۀ مسلکی نابینایان یاد گرفته و هنگام فراغت از امورات روزمره، بافت می‌کند، افزود: «چاکت‌بافی و پتلون‌بافی را یاد دارم، می‌بافم و می‌فروشم، چندین جوره اکنون در یک نمایشگاه دایمی به نمایش گذاشتیم، ولی تاهنوز فروخته نشده‌است.»
موصوف می‌گوید که در هر نمایشگاه برای نابینایان از طریق انجمن نابینایان غرفه‌یی اختصاص داده می‌شود که آنان در آن محصولات تولیدی خود را به نمایش بگذارند.
فرزانه از مشکلات اقتصادی شکایت دارد و می‌گوید: «از چیزی که رنج می‌برم، مشکلات اقتصادی و نابینایی خودم و شوهرم می‌باشد.»
وی از حکومت و موسسات خیریه می‌خواهد که نابینایان را مورد حمایت قرار دهند؛ زیرا برخی از این قشر به شمول او از مشکلات شدید اقتصادی رنج می‌برند.
Visits: 255
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک