کابل (پژواک، ۳۰ دلو ۱۴۰۱): یک خانم که برای ۲۰۰ زن دیگر در شهر کابل زمینۀ آموزش حرفۀ خیاطی را فراهم کرده، از حکومت سرپرست می‌خواهد که وی را حمایت کرده تا در آینده بتواند برای زنان زیادی دیگر نیز زمینۀ کار و یادگیری خیاطی را فراهم کند.
رحیمه حکیمی، مدیر کارگاه آموزشی خیاطی «راضی» به پژواک گفت، این کارگاه یک سال قبل با هزینۀ شخصی و حمایت دیگر خانم‌های متشبثت ایجاد شده که تاکنون به تعداد ۳۸۰ تن از این کارگاه فارغ و زمینۀ کار برای شان مساعد شده‌است.
به گفتۀ وی، اکنون در این کارگاه به تعداد ۲۰۰ دختر و زنان مصروف آموزش خياطى می‌باشند.
موصوف می‌گوید، این کارگاه به هدف یادگیری حرفۀ خیاطی برای زنان بی‌بضاعت و دخترانی که از ادامۀ تحصیل بازمانده‌اند، ایجاد شده‌است تا آنان بتوانند مخارج زنده‌گی خود و فامیل‌شان را از این طریق تأمین کنند.
وی در مورد سیستم آموزشی این کارگاه گفت، تدریس به صورت تیوری و عملی می‌باشد که به مدت چهار ماه آموزش می‌بینند و پس از فراغت به تعداد ۵۰ تن‌شان که در کار ماهر باشند، در این کارگاه جذب شده و زمینۀ کار برای شان فراهم می‌شود.
وی گفت: «خواست ما از حکومت این است که ما را حمایت کرده تا زمینۀ کار و آموزش بیشتر را برای این خانم‌ها در آینده فراهم نماییم.»
وی افزود: «قبلا به تعداد ۱۰۰ دختران مصروف کار در این کارگاه بودند؛ اما به دلیل محدودیت‌های وضع شده تعدادشان کم شده و ما در آینده پلان داریم که دوباره تعدادی زیادی از زنان را جذب این کارگاه نماییم تا آنان بتوانند از این طریق خرج و مصارف فامیل‌شان را تأمین کنند.»
فایضه رضایی که متعلم صنف نهم است و اکنون مصروف آموزش در این کارگاه می‌باشد گفت: «دلیل آمدنم به کارگاه این است که فعلاً مکاتب همه بند است و ما نمی‌توانیم که به درس‌های خود ادامه بدهیم، با خود فکر کردم از اینکه در خانه بیکار باشم، بیایم در آموزشگاه خیاطی یک حرفه را بیاموزم تا بتوانیم برای خود و فامیل‌ام یک منبع درآمد باشم.»
وی با ابراز خرسندی از ایجاد این کارگاه گفت، در این مدت مهارت‌های مهم و ارزنده را یاد گرفته‌است که می‌تواند در آینده برایش مفید واقع شود.
وی افزود: «خواست ما از حکومت این است که برای ما زنان اجازه بدهد که درس بخوانیم، ما را حذف نکند تا بتوانیم برای مردم و جامعۀ خود مصدر خدمت واقع شویم و جامعه را پیشرفت بدهیم و اگر زنان در جامعه نباشند جامعه ناقص است.»
زینب میرزایی یکی دیگر از شاگردان این کارگاه که از ولایت غزنی می‌باشد گفت: «انگیزۀ اصلی به کابل آمدنم این بود که بیایم در این جا درس بخوانم و به تحصیلم ادامه بدهم؛ اما از وقت که کورس‌ها، مکاتب و پوهنتون‌ها بسته شد، چارۀ دیگر نداشتم و مجبور شدم که به این جا بیایم تا حداقل در آینده مستقل باشم و یک حرفه را بیاموزم که منبع درآمد برایم شود.»
وی که آموختن حرفۀ خیاطی را راهی برای پول درآوردن می‌داند گفت، بسیار خوشحال است یک حرفۀ جدید را می‌آموزد.
ذکیه حیدری یکی از شاگردان این کارگاه که دورۀ آموزشی را تمام کرده و اکنون مصروف کار می‌باشد، گفت:«مدت چهار ماه در این کارگاه آموزش دیدم و حالا مصروف کار استم و پولی که از این طریق بدست می‌آورم، با آن مخارج خانوادۀ خود را تأمین می‌کنم، در این شرایط که کار نیست و در اینجا کار می‌کنم بسیار خوشحال استم و تشکری می‌کنم از مسوول این کارگاه که زمینه کار را برای ما مساعد ساخته‌است.»
وی افزود: «لباس‌هایی که من می‌دوزم تولیدی می‌باشد که از هر لباس ۲۵ افغانی می‌گیریم و روزانه تا حدود ۱۵ الی ۲۰ جوره از این لباس‌ها می‌دوزم و ماهانه حدود پنج هزار افغانی پول از این طریق بدست می‌آورم.»
وی ازحکومت می‌خواهد که مانع کار کردن زنان نشود، بلکه زمینۀ کار را برای آنان فراهم کند.
Visits: 307
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک