زنان

کابل (پژواک، ۲۷ جوزا ۱۴۰۴): در گزارش بخش زنان ملل متحد آمده‌است که زنان افغان به‌‌طور میانگین تنها ۱۷ درصد از توانایی‌ها و فرصت‌هایی را

در حالی که افغانستان هنوز با مشکل کمبود برق مواجه است، یک دختر جوان در کابل با سرمایۀ اندک، اما باور بزرگ با تولید پاورستیشن‌های کوچک، تلاش می‌کند تا راهی روشن برای تأمین انرژی بیابد.

در یکی از کوچه‌های خاموش بامیان و پشت دروازۀ یک کارگاه کوچک قالین‌بافی، داستانی از استقامت، امید و کارآفرینی شکل می‌گیرد؛ قصه‌ای که قهرمان آن، زنی جوان به‌نام کبرا محمدی است.

شرلی بنارد، همسر زلمی خلیل‌زاد، در مقاله‌ای نوشته‌است که انکار از فعالیت زنان در افغانستان، تصویر نادرستی از این کشور ارایه می‌دهد، کسی نباید از برگشت به افغانستان هراس داشته باشد و اگر جامعه جهانی می‌خواهد به افغان‌ها کمک کند، باید تحریم‌ها را کاهش دهد.

در دل یکی از کوچه‌های شهر کابل، سوسن قاضی‌زاده مسیر تحقق رویای خود را با ترکیب کنجد، خرما و عسل آغاز کرد. او که تحصیلاتش را در رشتۀ طب معالجوی به پایان رسانده، اما فرصت اشتراک در آزمون «اگزیت»‌ را نیافته بود،‌ تصمیم گرفت دست‌ به‌کار شود و راه خودش را باز کند.

در برخی مناطق کشور از جمله ولایت بامیان، هنوزهم صدای زنان برای گرفتن یکی ازابتدایی‌ترین حقوق‌شان، خاموش باقی مانده. مهریه؛ حق شرعی و قانونی که در زمان عقد نکاح به‌عنوان یک حق مسلم زنان تعیین می‌شود، اما این حق برای بسیاری از زنان، تنها یک کلمۀ بی‌جان در برگۀ نکاح‌ است.

یک نظرسنجی بخش زنان سازمان زنان ملل متحد نشان می‌دهد که زنان و دختران افغان با چالش‌ها در زمینۀ دسترسی به خدمات بشردوستانه، معیشت، صحت و آموزش مواجه‌اند.

شماری از زنان کارآفرین در هرات می‌گویند که توقف فعالیت شماری از نهادهای بین‌المللی حامی زنان و لغو برخی پروژه‌های بشردوستانه در افغانستان بر تجارت و صنایع زنان در این ولایت تأثیر منفی گذاشته‌است.

در گوشه‌ای از شهر شبرغان، مرکز ولایت جوزجان،‌ صابرۀ ۲۰ساله زنی که به دلیل ازدواج اجباری‌ از ادامهٔ تعلیم محروم گردیده و همچنان مورد خشونت فزیکی نیز قرار گرفته، از خانواده‌ها می‌خواهد که با وادار کردن فرزندان‌شان به ازدواج اجباری، آینده و زنده‌گی آنان را تباه نکنند.

در دل کوه‌های بامیان، پشت دیوارهای ترک‌خوردۀ خانه‌ای گلی در قریۀ‌ زرگران مرکز این ولایت زنی قصۀ تلخی برای گفتن دارد؛ روایتی از یک رسم که هنوز هم در برخی مناطق کشور براساس آن سرنوشت دختران پیش از تولد با یک «قول» رقم می‌خورد.

مسؤولین محلی در بامیان می‌گویند، ۲۰۰ تن که بیشتر آنان را زنان تشکیل می‌دهند، پس از سپری کردن یک دورۀ دوازده ماهۀ آموزشی از بخش‌های مختلف حرفه‌یی در این ولایت فارغ شدند.

شماری از دکانداران در بازار زنانۀ رابعۀ بلخی در شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ با ابراز رضایت از کار‌وبارشان از حکومت سرپرست می‌خواهند تا یک مارکیت دیگر را نیز برای زنان تجارت‌پیشه ایجاد کند.