«برچیدن دامنۀ فقر، باعث تأمین صلح و ثبات دایمی می‌شود»

فراه (پژواک، اول جدی ۱۴۰۰): ریزه‌گل، خانمی که پس از سقوط نظام پیشین تجارت کوچک را آغاز کرده، می‌گوید، اکنون با خیال راحت کار می‌کند وبرای آیندۀ درخشان فرزندانش امیدوار است.

این خانم، از تمام مردم کشور خواست که برای تحکیم صلح و ثبات کار کنند.

در اثر بیش از چهاردهه جنگ و ناامنی در افغانستان، میلیون­ها افغان مجبور به ترک کشور شان شده و صدها هزار تن دیگر در داخل کشور از یک محل به محل دیگر، نقل مکان کرده اند.

برخی منابع، رقم تلفات این جنگ را بیش از یک میلیون؛ اما برخی­ها تا دو میلیون تن می­دانند. همچنان به دلیل این جنگ خانمانسوز، حدود ۴،۴ میلیون تن (۱۳.۹ درصد کل جمعیت کشور) معلول شده و در حال حاضر، بیش از نیم نفوس کشور زیر خط فقر زنده‌گی می­کنند.

ریزه‌گل باشندۀ قریۀ سیدآباد شهر فراه خانمی که شوهرش هشت سال در صفوف نیروهای پولیس ملی رژیم پیشین کار کرد، گفت: «شوهرم منسوب پولیس در زمان اشرف غنی بود، با معاشی که داشت، زنده‌گی خوب داشتیم و به کسی محتاج نبودیم.»

وی درحالی که می‌گفت شوهرش به دلیل بیکاری و فقر به گونۀ اجبار به صفوف نیروهای پولیس حکومت پیشین پیوسته بود، افزود: «از روزی که پولیس شد، هر روز منتظر خبر مرگش می‌بودم، از خاطری که جنگ بود.»

به گفتۀ موصوف، پس از سقوط نظام پیشین، شوهرش بیکار شد و حتا نان خوردن را نداشتند.

ریزه‌گل می‌گوید که در چهار ماه گذشته دو بار از سرحد ایران گذشتند، ولی دوباره رد مرز شده و به کشور برگشتانده شدند و از اینکه روزگار بدی را سپری می‌کردند، شوهرش دو بار تصمیم خودکشی را گرفته بود.

ریزه‌گل که نتوانست بغضش را در گلو نگه‌دارد، اشک‌هایش سرازیر شد و گفت: «هر صبح شوهرم به امید کار طرف شهر می‌رفت و همۀ اطفال امیدوار بودند که پدرم دست پر به خانه برمی‌گردد، ولی شوهرم با چهرۀ پریشان و شرمنده در مقابل فامیلش برمی‌گشت، تا اینکه خودم دست به کار شدم و با بودجۀ بسیار اندک کار پر درآمد را راه اندازی نمودم.»

وی در ادامه می‌گوید: «خودم رفته خانۀ همسایۀ ما مبلغ ۵۰۰ افغانی قرض نمودم و به پسرم گفتم ۲۵۰ افغانی را برایم کچالو بگیر…. همان شب تمام کچالوها را جوشانیده و الی ۵ صبح همان شب  از آن به مقدار خیلی زیاد سمبوسه درست نموده به‌دست شوهر و فرزند ۱۲ ساله‌ام جواد جان دادم که بفروشند، همان بود که شوهرم با چهرۀ خندان به خانه برگشت و کارم از همانجا شروع شد.»

موصوف می‌گوید که اکنون در کنار سمبوسه‌فروشی، آچار و ترشی نیز تهیه و می‌فروشد و از احتیاجی بیرون شده اند.

او به فرزندان قد و نیم قدش اشاره کرده، می‌گوید: «می‌خواهم که تجارت ما رشد کند، زنده‌گی خوبی داشته باشیم تا بتوانیم، به درس و تعلیم این‌ها برسیم که آیندۀ همه این‌ها درخشان باشد، هم به خود و هم به کشور خود خدمت کنند.»

ریزه‌گل حکومت را مسؤول می‌داند که باید برای بهبود وضعیت اقتصادی خانواده‌ها به خصوص کسانی که سواد ندارند، برنامه‌های آموزش حرفوی را روی دست گیرد.

وی که فقر و بیکاری را عامل اصلی خشونت و اختلافات در سطح اجتماع می‌داند، از حکومت می‌خواهد که برنامه‌های فقرزدایی را در اولویت کار خود قرار دهد.

موصوف سقوط نظام سیاسی پیشین را عامل این خوشبختی‌اش دانسته، اضافه کرد: «اکنون که صلح آمده، با خیال راحت زنده‌گی می کنم؛ چرا که دیگه تشویشی از کشته شدن شوهرم ندارم، تجارت کوچکی را آغاز کردیم، وامیدوار هستم که فرزندانم در فضای صلح درس و تعلیم می‌کنند و آیندۀ درخشان می‌داشته باشند.»

این خانم در پایان از تمام مردم کشور خواست که برای تحکیم صلح و ثبات به طور یکدست کار کنند ونگذارند که بار دیگر افغانستان به کشور ناامن و بی‌ثبات مبدل شود.