«مسعود اگر زنده می بود راهی را برای صلح در کشور جستجو می­کرد»

پنجشیر (پژواک، ۱۸ ثور ۱۴۰۰): برخی از نزدیکان احمدشاه مسعود می­گویند که مسعود به انتقام نمی اندیشید و اگر زنده می­بود، راهی را برای صلح با عزت و پایدار در افغانستان جستجو می کرد.

احمد شاه مسعود یک تن از قوماندان پرآوازۀ جمعیت اسلامی، در هجدهم سنبله سال ۱۳۸۰ دو روز قبل از یازدهم سپتامبر، حادثه ای که افغانستان را متحول کرد، در یک حملۀ انتحاری از سوی دو فرد عرب تبار، در منطقه خواجه بهاوالدین تخار کشته شد.

رحمت الله بیگانه، در سال ۱۳۴۰خورشیدی در یکی از قریه های دره پنجشیر در مرکز این ولایت متولد شده، لیسانس خود را از پوهنځی  فقه قانون و ماستری اش را در روابط بین المللی گرفته و بیش از پنجاه سال است که در شهر کابل زندگی می کند.

بیگانه، یک تن از نزدیکان احمدشاه مسعود است که در کمیته فرهنگی «جبهۀ مقاومت» کار کرده است، فکر می کند که روند کنونی صلح به جایی نمی رسد؛ زیرا او مدعی است که طالبان برای صلح صادق نمی باشند.

او گفت: “نظر به اظهارات طالبان، دورنمای صلح در افغانستان چندان روشن نیست. طالبان خود را پیروز میدان نبرد دانسته و به آسانی تن به صلحی که نفع کلان آنها در نظر گرفته نشود، نخواهد داد.”

رحمت الله بیگانه افزود که بدون قبول کردن خطر و تاوان، جنگ چهل ساله افغانستان محال است که به پایان برسد.

همچنان او گفت که اگر انعطاف پذیری و به اصطلاح قربانی دادن از جانب دولت هم نباشد، صلح تحقق نمی پذیرد؛ زیرا هر دو طرف باید چیزهایی را از دست دهند تا صلح به دست آید؛ در غیر آن اگر به دادن حق و گرفتن آن آماده نباشند، نزاع همچنان باقی خواهد ماند.

او تاکید کرد که صلح ارزش زیاد دارد و باید منافع کوچک گروه ها و افراد، قربانی شود تا این ارزش تحقق پذیرد.

موصوف در مورد اینکه اگر احمدشاه مسعود حیات می بود، با در نظرداشت وضعیت کنونی کشور، برای تامین صلح در کشور چه می کرد؟ گفت: “چنانچه در گذشته هم آمر صاحب تلاش های زیادی راجع به صلح انجام داد و حتی در قلمرو حاکمیت طالبان که در واقع عمل خطرناکی بود رفت و برای صلح مذاکره کرد. مبارزه قهرمان ملی (احمدشاه مسعود) از آغاز تا شهادتش در مسیر صلح بود، صلح با عزت و آبرومندانه که به نفع اکثریت مردم افغانستان بینجامد… قهرمان ملی به انتقام نمی اندیشید، اگر امروز می بود ضرور راهی را برای صلح با عزت و پایدار جستجو می کرد…اگر امروز می بود، طرح جنگ را با زیر پرسش قرار دادن مشروعیت جنگ زیر سوال می برد و در واقع، جنگ برای کی و برای چه را مطرح می کرد.”

بیگانه افزود که جنگ افغانستان از دو طرف در گیر و مردم، قربانی های زیادی گرفت و سوگمندانه جنگ و نا امنی و خشونت تا هنوز در این سرزمین ادامه دارد.

او گفت: “متاسفانه بعد از آزادی کشور، جنگ قدسیت خود را از دست داده و حالا این جنگ به درگیری مافیای قدرت و ثروت تبدیل گردیده است، اقتصاد جنگی در این کشور راه افتاده و از آن زمان تا کنون، جنگ افروزان این خطه با اقتصاد جنگی تمویل می شوند و شماری، از این خوان پر خون به آرگاه و بارگاه و رفا رسیدند.”

وی به نقل از یک زن خردمند و دانا گفت که پادشاهی مقتدر در منطقه «سبا» در زمان حضرت سلیمان داشت. سبا نامی از حکومت های باستانی منطقه یمن امروزی است و دولت سبا، یکی از معروفترین دولت ها در تاریخ شبه جزیره عربستان بود.

بیگانه افزود زمانی که نامه اخطارگونه و اعلان جنگ حضرت سلیمان به ملکه سبا رسید، او در مشوره با کابینه خود گفت: «وقتی پادشاه بالای شهر و محیط ما حمله کند، اقتصاد ما ویران ‌و نابود گردیده و افراد عزت مند ما ذلیل خواهد شد.»

موصوف گفت همان بود که ملکۀ سبا، پیشنهاد صلح را به حضرت سلیمان پیشکش نمود.

وی در پایان این داستان کوتاه افزود: “هنوز هزاران سال بعد از ملکه سبا ما خرد و درک اندوه، سختی و مصیبت جنگ را در نیافته ایم و این اندوه، بلا و فاجعه، هر روز به نام مقدس از ما قربانی می گیرد.”

صوفی محمد سعید صوفی زاده که ۷۳ سال عمر دارد، در ولسوالی شتل ولایت پنجشیر به دنیا آمده و فعلا در کابل زندگی می کند.

او که یک تن از همراهان و قوماندانان احمدشاه مسعود بود، نیز گفت: “اگر مسعود حیات می بود، حتماً به خاطر پایان دادن خونریزی و تامین صلح تلاش می کرد؛ تا در کشور یک صلح پایدار تامین می شد.”

به گفته او مسعود بارها از طالبان خواسته بود که جنگ تحمیل شده کشورهای دیگر و بیگانگان را پایان دهند و صلح بکنند تا دیگر مردم افغانستان کشته نشوند.

صوفی زاده که خود را یک تن از تنظیم کنندگان مردم برای مبارزه با نیروهای اشغالگر شوروی در پنجشیر می خواند، در حالیکه خواهان صلح در کشور است، از پیامدهای منفی جنگ یاد نموده افزود: “یک روز ما یک قرارگاه را در حصه اول پنجشیر سقوط دادیم، پس از آن روس ها بر یک قریۀ ولایت پنجشیر بمبارد کردند که ۲۳ تن به شمول کودکان و خانم ها در آن شهید شدند. در آن زمان یک نوع طیاره ها بودند که بم های خوشه یی می انداختند، ما رفتیم توته های بدن مردم خود را جمع کردیم، هیچ یک شان شناخته نمی شد، تعدادی را دفن کردیم و جسدهای تعدادی دیگر شان هفته ها در زیر خاک ها گم بود.”

وی قربانی ها و تحمل سختی های مردم افغانستان در برابر تجاوز شوروی سابق را افتخار دانسته و  در اشاره به سختی های زمان جهاد با نیروهای شوروی سابق و حکومت آن زمان  افغانستان گفت: “در سر یک کوه قرارگاه داشتیم، مردم قریه برای ما در داخل بکس های مرمی یکجا نان آوردند، زمانی که نان را بیرون کردیم در بین مرمی ها تلخ شده، آنرا به آفتاب گذاشتیم؛ زیرا از خوردن نبود. بعد از آن جنگ شد. چهار شب گرسنه می ماندی. همه مجبور شدیم که همان نان های تلخ و خشک را استفاده کنیم.”

وی افزود که جنگ های تحمیل شده به مانند سابق، تا امروز در افغانستان جریان دارد و از مردم عام قربانی می گیرد.

به باور او، جنگ راه حل نیست؛ اما زمانی که  تجاوز صورت گیرد، حق مردم است که از خود دفاع کنند.

او صلحی را که حقوق مردم در آن تامین شده باشد، آرزوی همه مردم افغانستان دانسته گفت که طالبان، به داخل کشور بیایند و صلح کنند و حکومت نیز از انعطاف پذیری کار گیرد؛ تا روند صلح به نتیجۀ مثبت برسد و افغان ها کشور ویران شدۀ شان را دوباره آباد کنند.

Visits: 315