کابل (پژواک،۱۱ میزان ۱۴۰۰): شماری از زنانی که نان آورخانواده های شان اند، ضمن اظهار نگرانی می گویند هیچ چیزی در مورد آیندۀ شان نمی دانند، ممکن است کار شان را از دست بدهند؛ زیرا با تغییر نظام سیاسی تاهنوز در مورد کار زنان، سیاست حکومت واضح نشده است.
طالبان به دنبال سقوط اکثر ولایت های کشور، در ۲۴ اسد سال روان، اداره کابل را نیز به دست گرفتند، اکنون آنان در سراسر کشور تسلط دارند؛ اما تاهنوز شماری از ادارات دولتی وغیر دولتی غیر فعال اند.
هر چند، ذبیح الله مجاهد معین وزارت اطلاعات و فرهنگ در اولین نشست خبری اش در کابل، گفت که مانع کار زنان در عرصه های مختلف، تعلیم و تحصیل آنان نمی شوند؛ اما تاهنوز مراکز تحصیلی و مکاتب دوره متوسطه و لیسه به روی دختران باز نشده اند.
کارمندان طبقه ذکور شماری از ادارات که با حکومت پیشین کار می کردند، به کار شان خواسته شده اند؛ اما تاهنوز اکثر کارمندان زن در ادارات دولتی، معطل قرار داده شده اند و مسئولان گفته اند تا زمانی که یک محیط مصئون برای کارمندان زن آماده شود، به خانه های شان بمانند، ولی غیرحاضر نخواهند شد و معاش شان پرداخت خواهد شد.
آژانس خبری پژواک، با شماری از زنانی که مسئولیت اعاشه خانواده های شان را به عهده دارند، و از نامعلوم بودن سرنوشت خود نگران اند، مصاحبه کرده است.
صدیقه با نام مستعار، که در یکی از ریاستهای وزارت امور زنان به صفت صفا کار، ایفای وظیفه می کرده و یگانه نان آور خانواده هشت نفره اش بوده است، می گوید که شوهرش هشت سال قبل در اثر سکته قلبی فوت کرده است.
موصوف به آژانس خبری پژواک گفت: «وقتی شوهرم فوت کرد، اولادهایم خرد بودند؛ اما شکرانگی خداوند(ج) در وزارت امور زنان کار می کردم، یک زندگی آبرومندانه و بخور نمیر داشتیم و دست ما به کسی دراز نبود.»
صفیه که در یک خانه کرایی در منطقه چهل ستون کابل زندگی می کند، افزود که به جز خودش کسی دیگر در خانواده اش کار نمی کرد و با هشت هزار افغانی معاش خود، مصارف خانواده اش را مرفوع می کرد.
موصوف گفت: «پس از سقوط حکومت اشرف غنی، همه زنان بیکار شده اند، اگر چه معاش ما پرداخت می شود، ولی از اینکه وزارت ما از بین رفت، بسیار مایوس و نگران استیم، نمی دانیم که چه می شود.»
این بیوه زن از حکومت خواست که درقسمت کار زنان سیاست خود را واضح نموده مانع کار زنان نشود؛ زیرا مانند او زنانی استند که مردان خانواده شان که نان آوران خانواده بودند، فوت کرده اند.
او به یک خانم دیگری که شوهرش فوت کرده بود و دریکی از ریاست های این وزارت ایفای وظیفه می کرد اشاره نمود و افزود: «همکار ما زن خوبی بود، یک بچه گک چهارساله داشت؛ اما وقتی که طالبان آمدند، زنان را به خانه شاندن، فکر کرد که مثل دور قبلی حکومت طالبان، زنان خانه نشین می شوند، تشویش زیاد کرد و سکته کرد، بسیاررنج آور است.»
بی بی گل ۵۰ ساله زن دیگری که پس از سقوط نظام پیشین بیکار است، گفت: «در خانواده ما هشت نفر استیم، مسئولیت اعاشۀ همه به دوش مه بود، ولی حالی بیکار استم، بسیار زیاد با درد و رنج زندگی را پیش می بریم.»
وی که در منطقه چهارراهی شهید زندگی میکند گفت: «هشت اولاد دارم و دو دخترم مادرزادی نابینا هستند، ۸ سال میشه که صفا کاری میکنم، که دراول در مکتب بودم، بعدا پوهنتون کابل کار میکردم که هشت هزار معاش داشتم.»
موصوف افزود باوجودی که حکومت معاشات کارمندان زن را می دهد؛ اما تاهنوز سرنوشت یکی معلوم نیست، همه زنان مثل او پریشان اند که چه خواهد شد.
این زن گفت شوهرش نسبت کبرسن و بیماری های زیادی که دارد، نمی تواند کار کند، خودش یگانه نان آورخانواده اش می باشد.
وی از حکومت خواست که مانع کار زنان نشود، اکثر زنان که در بیرون از خانه در ادارات مختلف کار می کردند، اقتصاد شان خوب نبود و نیازمند کار بوده اند.
بی بی گل افزود: «اگر دولت زمینه کار را مساعد بسازد، در هر جایی که باشد مه میروم و کار میکنم؛ چون اگر نروم اولاد هایم گشنه میمانند و در زمینه کار کردن، هر قانونی که از طرف شان باشد مجبورهستم وبخاطر اولاد هایم قبول دارم .»
او در ادامه علاوه کرد: «از دولت میخایم که با غریب وبیچاره کمک کنند، مردم از احتیاجی برایند و زمینه کار را به خانم ها مساعد کنند و برشان اجازه کار را بتن؛ چون مثل مه صد ها زن نفقه فامیل خوده پیدا میکند، اگر وضعیت همین قسم ادامه پیدا کند و ما کار نکنیم، اولاد های ما از گشنه گی هلاک میشن.»
این نگرانی ها درحالی مطرح می شود که همواره مسئولان در ادارت مختلف گفته اند که مانع کار زنان نمی شوند، زنان تا زمانی که محیط مناسب کاری برای شان مساعد شود، در خانه های شان بمانند.
Visits: 79
تماس با ما
خبرنامه
ارسال گزارش
اپلیکیشن موبایل پژواک